مَرّه قیس از اعیان و اشراف عرب و صاحب قبیله بزرگی بود. او یک‌صد هزار نفر لشکر مسلح داشت. مهمترین خصوصیت او دشمنی با آقا امیرالمؤمنین علی(ع)بود. او وقتی با خبر شد که مردم از اطراف و اکناف به زیارت قبر حضرت می‌روند. و به بارگاه حضرتش احترام می‌گذارند، خشمناک و عصبانی شد و گفت می‌روم و گنبد و بارگاهش را خراب کرده و قبر حضرتش را محو می‌نمایم.
او با لشکریانش به طرف نجف رفت. کسی هم جرأت مقابله با او را نداشت، بنابراین او بدون هیچ مقاومتی وارد شهر شد و با چکمه داخل حرم مقدّس گردید، وقتی به نزدیک صندوق مطهر رسید، ناگهان انگشت مبارک حضرت از شکاف صندوق بیرون آمد و با اشاره‌ای او را به دو نیم تقسیم نمود.
شعرای عرب و عجم پس از این واقعه اشعاری سرودند:
شاهی که به ضربت دو انگشت
چون مره قیس کافری کشت
جسد مَره چون قطعه سنگی شده بود، بدون اینکه قطره‌ای خون بریزد. او را از حرم بیرون آورده و در کنار دروازه نجف انداختند. و تا مدتها جسد در آنجا بود، هر حیوانی که به جسد می‌رسید، روی آن بول و کثافت می‌کرد. بالاخره بستگان او و یا دشمنان حضرت علی(ع)جسد را برداشته و او را دفن کردند.
دل اگر خدا پرستی در خانه علی(ع) زن
بجهان هر آنچه هستی در خانه علی(ع) زن
ز عدم رسی به هستی در خانه علی(ع) زن
بگذر ز خود پرستی در خانه علی(ع) زن
بنگر شه و گدا را چه غنی چه بینوا را
همه یکدل و صدا را همه بر سر آن لوا را
ز علی(ع) بجو خدا را که به اوست التجا را
علی(ع) کنز لافتی را دهد از کرم گدا را
بنگر خداپرستی در خانه علی(ع) زن
بود عین حق پرستی در خانه علی(ع) زن
منبع : کرامات العلویه، علی(ع) میر خلف زاده، نشر مهدی یار