فریب خورده:
و قد قام الیه رجل من أصحابه، فقال: نَهَیتَنا عن الحکومة ثم أمرتنا بها، فلم ندر أی الامرین ارشد؟ فصفق(ع) اءحدی یدیه علی الاءُخری، ثُم قال:
هذا جَزاءُ مَنْ تَرَکَ الْعُقْدَةَ!
أمَا وَاللَّهِ لَوْ أنِّی حینَ أمَرْتُکُمْ بِهِ حَمَلْتُکُمْ عَلَی‌الْمَکْرُوهِ الَّذی یجْعَلُ اللَّهُ فیهِ خَیراً، فَإِنَ اسْتَقَمْتُمْ هَدَیتُکُمْ وَ اِنْ اعْوَجَجْتُمْ‌قَوَّمْتُکُمْ، وَإِنْ أبَیتُمْ تَدارَکْتُکُمْ، لَکانَتِ الْوُثْقی وَ لکِنْ بِمَنْ وَ اءلی مَنْ؟
أریدُ أنْ أدَاوِی بِکُمْ وَ أنْتُمْ دائی، کَنَاقِشِ الشَّوْکَةِ بِالشَّوْکَةِ، وَ هُوَ یعْلَمُ أنّ‌ضَلْعَهَا مَعَهَا!
اَللَّهُمَّ قَدْ مَلَّتْ أطْباءُ هذا الدَّاءِ الدَّوی، وَ کَلَّتِ النَّزْعَةُ بِأَشْطانِ الَّرکِی!
«پس از لیلة الهریر یکی از یاران حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام بپاخاست وگفت: تو ما را از مسئله حکمیت نهی کردی سپس به آن امر فرمودی ما نفهمیدیم کدام یک از این دو دستور صحیح است؟
امام علی علیه السلام (از این سخن ناراحت شد و) دست‌ها را بهم زد.
و سپس فرمود:
«این جزای کسی است که بیعت را ترک کند! و پیمان بشکند!
به خدا سوگند هنگامی که شما را دستور به جهاد (با لشگر معاویه) دادم، شما را وادار به همکاری کردم که خوشایندتان نبود.
ولی خداوند خیرتان را در آن قرار داده بود، اگر شما در برابر این دستور تسلیم شده بودید، به هنگامی که در مسیر حق گام برمی‌داشتید رهبرتان بودم، و اگر منحرف میشدید شما را به راه باز می‌گرداندم و اگر خودداری می‌کردید کسانی را به جای شما می‌گماردم، و به هر حال برای من اطمینان بخش بود امّا (افسوس که شما هرگز تسلیم فرمان من نبودید) من با کمک چه کسی بجنگم؟ و به که اعتماد کنم؟
(عجبا!) من میخواهم به وسیله شما «بیماریها» را مداوا کنم، امّا شما خود «درد» منید!
من به کسی می‌مانم که بخواهد خار را به وسیله خار بیرون آورد، با اینکه می‌داند خار همانند خار است.
بار خدایا! طبیبان این درد جانکاه خسته شده اند، بازوی توانای رادمردان در کشیدن آب همّت از چاه وجود این مردم که دائماً فروکش می‌کند، ناتوان گردیده است.» [1] .