یکی دیگر از راه‌های مبارزه با مفاسد اجتماعی و روابط نامشروع، مُتعه «ازدواج موقّت» است، زیرا بسیاری از زنان نمی‌توانند ازدواج دائم داشته باشند، فرزندانشان بزرگ و دارای داماد یا عروس هستند، و مشکلات فراوان خانوادگی مانع ازدواج دائم آنها است.
و بسیاری از مردان از نظر اجتماعی، شخصیتی، اقتصادی، سیاسی نمی‌توانند زنان متعدّد دائم داشته باشند یا مسافرند، و اقامت آنها در برخی از شهرها کوتاه است، امّا نیاز به همسر دارند تا دچار انواع محرّمات نشوند.
آیا اسلام فکری برای اخلاق جنسی زنان و مردان و جوانان جامعه نکرده است؟
یا عدّه‌ای به نام اسلام، بدعت‌هائی گذاشتند که سلامت جامعه اسلامی را مورد تهدید قرار داده است؟
در اسلام، ازدواج موقّت، برای صاحبان عذرهای گوناگون مطرح شده است، و در زمان رسول گرامی اسلام صلی الله علیه وآله وسلم با پیاده شدن احکام دین، با انواع مفاسد اجتماعی مبارزه می‌گردید که:
حلال الهی درست رواج پیدا کرد.
و ریشه‌های بسیاری از مفاسد خشکید.
امّا پس از سقیفه و بدعت های خلیفه اوّل و خلیفه دوّم، و سیاست تغییر احکام الهی، ازدواج موقّت نیز برداشته شد، و خلیفه دوّم آن را حرام اعلام کرد و آشکارا گفت که:
هرکس مُتعه انجام دهد، گردنش را خواهم زد.
با تعطیل شدن حکم خدا، و بر زمین ماندن بسیاری از مشکلات جنسی جوانان و زنان بی شوهر، دوباره روابط نامشروع رواج یافت که متعه تا زمان حکومت حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام به صورت ضدّ ارزش در آمد، و آن را یک امر خلاف اسلام می‌پنداشتند، که امام علی علیه السلام با تأسّف فرمود:
لَو لا ما فَعَلَ عُمَرُ بنُ الخَطَّاب فِی الْمُتْعَةِ ما زَنَی إِلاَّ شَقِی
«اگر خلیفه دوّم حکم خدا را نسبت به متعه تحریف نمی‌کرد، هیچکس جز افراد جنایتکار مرتکب روابط نامشروع نمی‌شدند.» [1] .