حارث همدانی حاجتی داشت، به منزل حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام رفت، امام علی علیه السلام پس از سلام و احوال پرسی، فرمود:
آیا خواسته‌ای داری؟
حارث گفت: آری.
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام بلند شد و چراغ را خاموش کرد و فرمود:
ای حارث! چراغ را خاموش کردم که در برابر خواسته‌ات دچار ذلّت و خواری نشوی.
حال هر چه می‌خواهی بگو!
زیرا از پیامبر اکرم علیه السلام شنیدم:
اَلْحَوائِجُ أَمانَةٌ مِنَ اللَّهِ فِی صُدُورِ الْعِبادْ، فَمَنْ کَتَمَها لَهُ عِبادَةٌ وَ مَن أَفْشاها کانَ حَقَّاً عَلَی مَنْ سَمِعَها أَنْ یعْینَهُ
«خواسته‌های مردم در دل‌های بندگان أمانت است، هرکس آن را پنهان دارد برای او عبادت نوشته می‌شود، و کسی که آن را آشکار کند، باید شنوندگان او را یاری کنند». [1] .