امام علی علیه السلام فرمود:
اگر احساس کنم کسی چیزی را از من می‌خواهد قبل از آنکه نیاز خود را مطرح کند به او می‌بخشم، زیرا حقیقت بخشش و کَرَم، ناخواسته بخشیدن است،
و به نیازمندان دستور داد که:
نیازهای خود را بر روی کاغذی بنویسند، تا ذلّت و خواری سئوال کردن در چهره‌شان نمایان نشود.
وقتی حارث همدانی در یکی از شب ها خدمت امام علی علیه السلام رسید، و دست نیاز به طرف امام علی علیه السلام دراز نمود، ودر خواست کمک کرد،
امام علی علیه السلام چراغ را خاموش کرد تا چهره او را ننگرد، و فرمود:
برای این چراغ را خاموش کردم که چهره ات دچار شرم و شکستگی نشود. [1] .