برای امام علی علیه السلام چند مشگ عسل به عنوان بیت المال آوردند، و چند روزی گذشت،
وقتی حضرت خواست آن را تقسیم کند، متوجّه شد که عسل یکی از مشک‌ها دست خورده است.
قنبر را فراخواند، و قاطعانه پرسید:
چه کسی از این مشک، عسل برداشت؟
قنبر گفت:
یکی از بچّه‌های شما.
امام علی علیه السلام در اینجا دو کار مهمّ انجام داد که از نظر روانشناسی تربیتی، بسیار ارزشمند است:
اوّل اینکه آن کودک را نکوهش کرد.
دوّم آنکه تنها به سرزنش و نکوهش اکتفاء نکرد.
بلکه مقداری پول به قنبر داد و فرمود:
برو در بازار یک رطل از بهترین عسل خریداری کن و بیاور تا بچّه‌ها بخورند.
چون سیر باشند دست به مشک عسل بیت‌المال، نمی‌زنند.
یعنی برای باز داری کودک، تنها تنبیه وسرکوفت کافی نیست،
باید زمینه‌های مناسب برای باز داری را فراهم کرد،
وقتی در منزل عسل باشد، و کودک از آن بخورد، دیگر به مشگ عسل بیت المال دست نمی زند.
هم اکنون بسیاری از پدران فقط بچه هارا سرکوفت می‌زنند، واز عملی باز می‌دارند،
امّا راه حلِّ مناسبی ارائه نمی‌دهند،
یک روش جایگزین معرّفی نمی‌کنند، که در سرگردانی کودکان بی‌تأثیر نیست. [1] .