یکی از ابعاد تربیت، رشد «فکر دینی» کودک است که همراه با رشد حِسّ کنجکاوی باید خداشناسی و دیگر مبانی اعتقادی را به کودکان آموخت.
امام علی علیه السلام کودکان خود را در سنین آغازین زندگی به خداشناسی و توحید آشنا می‌ساخت.
در اینجا توجّه به یک حادثه ظریف و اعتقادی لازم است.
«لَمَّا کانَ الْعَبَّاسُ وَ زَیْنَبُ - وَلَدَیْ عَلِیّ علیه السلام - صَغیرَیْن قالَ عَلَیّ علیه السلام لِلْعَبّاسِ،
قُلْ واحِدَ،
فَقالَ واحِد،
فَقالَ - قُلْ اِثْنانِ،
قالَ:- أسْتَحیِ أنْ اَقُولَ بِاللِّسانِ الَّذی قُلْتُ واحِدَ اِثْنانَ،
فَقَبَّلَ عَلِیٌّ عَیْنَیْهِ ثُمَّ اِلْتَفَتَ اِلی زَیْنَبَ وَ کانَتْ عَلَی یَسارِهِ وَ الْعَبّاسُ عَلَی یَمینِهِ،
فَقالَتْ: یا أبَتَاهُ أتُحِبُّنا؟
قالَ: نَعَمْ یا بُنَیَّ اَوْلادُنا اَکْبادُنا،
فَقالَتْ: یا أبَتاهُ حُبَّانِ لایَجْتَمِعانِ فی قَلْبِ الْمُؤمِنْ، حُبُّ اللَّهِ وَ حُبُّ الْاءوْلادِ، وِ اِنْ کْانَ لابُدَّ لَنا فَالشَّفَقَةُ لَناوَ الْحُبُّ لِلَّهِ خالِصَاً،
فَازْدادَ عَلِیٌّ بَهِما حُبّاً.» [1] .
(زمانی که عبّاس و زینب، دو فرزند علی علیه السلام در سنین کودکی بودند،
روزی علی علیه السلام به فرزند خود عبّاس فرمود:
فرزندم بگو: یک
عبّاس گفت: یک،
حضرت فرمود: بگو دو،
عبّاس گفت: خجالت می‌کشم با زبانی که یک گفتم دو بگویم.
امام علی علیه السلام از عقل و هوش و درایت فرزند خود بسیار مسرور شده، چشمان فرزند خود را بوسید.
آنگاه به زینب کبری علیها السلام که در طرف چپ قرار گرفته بود نگاه کرد.
زینب پرسید:
پدرجان آیا ما را دوست داری؟
امام علی علیه السلام فرمود:
آری دخترم، فرزندان ما جگر گوشه هایمان هستند.
زینب علیها السلام گفت:
پدرجان دو محبّت که در قلب مؤمن جمع نمی‌گردد.
«حُبِّ خُدا»
و «حُبِّ اولاد»
و اگر از محبّت ما گریزی نیست، پس عطوفت و شفقّت از آنِ ما و محبّت خالصانه از آنِ خداست.
این سبب شد که مِهر و عاطفه علی علیه السلام به آن دو فزونی گیرد.