از جمله اخبار متواتر میان شیعه و سنّی حدیث ثقلین است که رسول خدا (ص) در اواخر عمرش در جمع مهاجر و انصار فرمود:
من از میان شما می‌روم و دو چیز سنگین و گرانبها از خود در میان شما باقی می‌گذارم کتاب خدا (قرآن) و عترتم (علی(ع) و آل علی(ع)) این دو هرگز از هم جدا نمی‌شوند تا بر من بر سر حوض کوثر درآیند.
از آن حضرت پرسیدند عترت شما کیست.
حضرت اشاره به علی(ع)کرد و دست مبارک را بر حسن و حسین (علی(ع)هاالسلام) قرار داد و فرمود: مادامیکه بقرآن و عترت من متمسک شوید هرگز گمراه نمی‌شوید.
حضرت فرمود: در لیلة المعراج اوصیای مرا نشانم دادند نخستین صورت نوری برادرم علی(ع)بود سپس حسن و حسین (علی(ع)هاالسلام) و وصی دوازدهمین خودم را دیدم که مانند ستاره درخشان می‌درخشید.
در سوره سباء آیه 47 فرموده آنچه از شما پاداش خواستم برای خودتان است وگرنه پاداش من بر عهده خداست. حضرت رسول (ص) فرمود:
اینکه عرض کردم بستگانم را دوست بدارید و به آنان محبت ورزید برای خودتان خوبست اگر علی(ع)را دوست داشته باشی، در سرازیری قبر نورش به فریادت می‌رسد. دوست هم نداشته باشی خودت را محروم از همه چیز کرده‌ای.
چه بیچاره‌هائیکه از صراط پایشان می‌لغزد و نور علی(ع)بدادشان می‌رسد. بواسطه دوستی اهل بیت جاذبه لطف ایشان او را نگه می‌دارد.
شنیده‌ای که پیغمبر بگاه رفتن داد فرمان
دو چیز هست گرانقدر، قدر آن را بدان
سپرده بر من و تو این دو چیز سنگین را
یکی است عترت او، دیگری بود قرآن
نخست عترت او فاطمه است و شوهر او
علی(ع) است حجة بر حق، خلیفه الرحمان
سپس دو سبط گرامی او حسن و حسین
امام پور امام است، تا امام زمان
دو رهنمای بزرگی، خدای داده تو را
یکی است ناطق و از دیگری برو بر خوان
چو چارده گهرش را قبول بنمودی
بکوش از پی تجلیل قاطع البرهان
منبع : کرامات العلویه، علی(ع) میر خلف زاده، نشر مهدی یار