اعتراض شدید اصحاب بزرگ و طرفداران امام علی علیه السلام باعث شد که خلیفه اوّل بالای منبر خاموش شده و نتواند پاسخ بگوید و پس از مدّتی سکوت، گفت:
وَلَّیتُکُمْ بِخَیرِکُمْ وَ عَلِی فیکُمْ أقیلُونی
«من زمام رهبری شما را به دست گرفتم، ولی تا علی هست، من بهترین فرد شما نیستم، مرا رها کنید و به خودم واگذارید.»
خلیفه دوم فریاد زد:
«ای فرومایه از منبر پائین بیا، وقتی که تو نمی‌توانی به احتجاج و استدلال اصحاب پاسخ بدهی، چرا خود را در چنین مقامی قرار داده‌ای؟...»
خلیفه اوّل از منبر پائین آمد و به خانه خود رفت و سه روز از خانه بیرون نیامد.
در این میان با تلاش افراد، چهار هزار نفر شمشیر به دست اجتماع کرده وارد خانه خلیفه اوّل شدند و او را همراه خلیفه دوم، به سوی مسجد آوردند.
خلیفه دوم سوگند یاد کرد که اگر هر کدام از اصحاب علی علیه السلام مثل چند روز گذشته سخن بگوید، سرش را از بدنش جدا می‌سازم.
در چنین جوّ خطرناکی دو نفر از یاران علی‌علیه السلام، برخاستند و سخن گفتند.
نخست خالد بن سعید برخاست و مقداری سخن گفت.
حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام به او فرمود:
«بنشین، خداوند مقام تو را شناخت و از تو قدردانی کرد.»
سپس در این هنگام سلمان برخاست و فریاد زد:
اَللّهُ اکْبَرْ، اَللَّهُ اکْبَرْ
با این دو گوشم از رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم شنیدم و اگر دروغ بگویم هر دو گوشم کَر شود، که فرمود:
«هنگامی فرا رسد که در مسجد، برادر و پسر عمویم (علی علیه السلام) با چند نفر از اصحاب نشسته باشند، ناگاه جماعتی از سگهای دوزخ به سوی او بیایند و او و اصحابش را بکشند.»
فَلَسْتُ اَشُکُّ اِلاّ وِ اِنَّکُمْ هُمْ
(شکّی ندارم که شما قطعاً همان سگ‌های دوزخ هستید.)
خلیفه دوم تا این سخن را شنید، به سوی سلمان حمله کرد، ولی هنوز به سلمان نرسیده بود که، امام علی علیه السلام گریبان خلیفه دوم را گرفت و او را بر زمین کوبید.
سپس به خلیفه دوم فرمود:
«ای فرزند ضحّاک حبشیه! اگر مقدّرات و دستور الهی، و پیمان با رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم پیشی نگرفته بود، امروز به تو نشان می‌دادم که کدام یک از ما ضعیف تر هستیم، و یاران کمتر داریم.»
سپس حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام اصحاب خود را ساکت کرد، و به آنها فرمود:
«متفرّق گردید.»
و آنها رفتند. [1] .