پس از فتح مکّه، قبیله هوازن احساس خطر کردند؛
و با فرماندهی «مالک بن عوف» با تمام نیروهای رزمی و زنان و فرزندان خود تا سه منزلی مکّه، محلّی به نام «اوطاس» آمده بودند که درّه عمیق و بزرگی بود.
تمام مردان هوازن در دو طرف درّه، پشت سنگ‌ها و شکاف کوه‌ها پنهان شدند تا سپاه اسلام را غافلگیر کنند.
پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم اعلام جهاد فرمود.
دوازده هزار نفر بافرماندهی علی علیه السلام و ده هزار نفر همراه پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم بودند،
که بسیاری از فراوانی لشگر در شگفت ماندند و گفتند:
هرگز شکست نخواهیم خورد.
وقتی سپاه عظیم مسلمین در سرازیری عمیق و گسترده درّه قرار گرفتند، مردان هوازن ناگهان از هرطرف حمله کردند، و چون مسلمانان غافلگیر شده بودند، نظم سپاه به هم ریخت، و همه فرار کردند که:
ده نفر با پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم ماندند.
حضرت فریاد زد:
ای انصار کجا فرار می‌کنید؟
نسیبه دختر کعب مازنیه بر صورت فراریان خاک می‌پاشید و می‌گفت:
کجا فرار می‌کنید؟
خلیفه دوم را در حالِ فرار دید و گفت:
وای بر تو به کجا می‌گریزی و پیامبر را تنها گذاشتی؟
خلیفه دوم جواب داد:
هذا اَمْرُ اللّهِ
«این فرار را خدا خواسته است.»
9 نفر از بنی هاشم و یک نفر دیگر فرزند امّ ایمن بود که ایستادگی کردند تا شهید شدند.
و علی علیه السلام روبروی پیامبر با دشمنان می‌جنگید.
رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم به عباس، عموی خود که صدای رسائی داشت دستور داد که فریاد بزند.
و او فریاد می‌زد:
ای اصحابِ سوره بقره
ای اصحابِ بیعت شجره
بیاد آورید پیمانی که با پیامبر بسته‌اید.
و جنگ آوران هوازن از هر طرف حمله می‌کردند و کار بر پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم سخت شد که دست به دعا برداشت.
تا آنکه امداد الهی فرا رسید، و با کمک فرشتگان قوم هوازن فرار کردند، و آرام آرام مسلمانان گرد آمدند که این آیه نازل شد:
لَقَدْ نَصَرَکُمُ اللّهُ فی مَواطِنٍ کَثیرَةٍ وَ یوْمَ حُنَینٍ [1] .
«و خدا شما را در موارد زیادی یاری کرد، و در روز حُنین»
در این لحظه‌های حسّاس همه دیدند که پایداری و مقاومت امام علی علیه السلام نقش تعیین کننده‌ای در حفظ جان پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم داشت، و عامل گِرد آمدن دوباره سربازان اسلام شد.