دفاع از خود واجب است.
دفاع از همرزمان نیز واجب و ضروری است.
امام علی (ع) در آستانه‌ی کارزار به سربازان چنین اندرز می‌دهد:
و ای امری منکم احسن من نفسه رباطه جاش عند اللقاء، و رای من احد من اخوانه فشلا، فلیذب عن اخیه بفضل نجدته التی فضل بها علیه، کما یذب عن نفسه، فلوشاء الله لجعله مثله. ان الموت طالب حثیت،...
«هر کس از شما هنگام رویاروئی با دشمن در خود قوت قلبی بیابد، و از یکی از برادرانش ترس و سستی ببیند، سزاست که با همان نیروی دلیری که خداوند به او عنایت کرده است، چنانکه از خویشتن دفاع می‌کند، از برادر خود نیز دفاع کند. زیرا چنانچه خداوند می‌خواست به او نیز دلیری می‌بخشید.
مرگ جوینده‌ی پی گیری است، نه کسی را که از یاری برادر باز می‌ایستد رها می‌کند، و نه گریزنده او را خسته می‌سازد (هیچ کس با تنها گذاشتن همرزم خویش، مرگ خویش را به تاخیر نمی‌اندازد زیرا این خود مرگ است که به تقدیر الهی به سراغ انسان می‌آید).
شهادت گرامی‌ترین مرگ است.
قسم به آنکه جان فرزند ابوطالب در دست اوست، هزار ضربه شمشیر بر من از مرگ در بستر و فرار از جهاد الهی گواراتر است.» [1] .