وقتی حضرت امیر علیه‌السّلام سپاه بصره را شکست داد، زبیر و طلحة کشته و عایشه اسیر و سپاهیان متواری شدند، (حضرت در شهر بصره می‌گذشت که) زنی به نام صفیة دختر حارث به حضرت گفت: ای کشنده دوستان و عزیزان و ای جدا کننده بستگان (منظورش خالی کردن عقده خود نسبت به حضرت علی علیه‌السّلام به خاطر کشته شدن بستگان خبیثش بود) حضرت فرمود: من تو را سرزنش نمی‌کنم بر دشمنی خودت (نسبت به من) زیرا که من جد تو را در بدر کشته‌ام و عموی تو را در جنگ احد و شوهر تو را امروز، و اگر من قاتل دوستان بودم معرفی می‌کردم کسانی را که در این خانه هستند.
وقتی خانه را بازرسی کردند دیدند (دو نفر از سران جنگ جمل) مروان و عبداللّه بن زبیر در آنجا پنهان شده‌اند. [1] .