در نهج‌البلاغه است که حضرت امیر علیه‌السّلام فرمود:
گویا می‌بینیم آنها را که گروهی هستند که چهره‌هایشان مانند سپر (پهن و گرد) و چکش خورده است (پرگوشت و ضخیم و نشانه‌دار) لباسهای دیبا و ابریشم می‌پوشند و اسبهای نیکو یدک می‌کشند، هرکجا (که وارد شوند) خونریزی بسیار سخت واقع می‌شود به گونه‌ای که مجروحین بر روی کشته‌ها راه روند و گریخته کمتر از اسیر باشد (اکثرا مخالفین آنها کشته یا اسیر شوند و راه فراری ندارند.) [1] .
شارح نهج‌البلاغه ابن ابی‌الحدید گوید: این خبر غیبی که امیرالمؤمنین علیه‌السّلام داده است ما آن را با چشم خود دیدیم و در زمان ما واقع شد، مردم از اول اسلام منتظر آن بودند تا آنکه قضا و قدر آن را به عصر ما کشاند.
ایشان مردمانی بودند که از دورترین نقاط مشرق خروج کردند، لشکر ایشان از آنجا تا شام و عراق پیشروی کرد و در میان شهرها و سرزمینها (ئی که اشغال می‌کردند) کارهائی انجام دادند (و جنایاتی مرتکب شدند) که از اول خلقت آدم تا زمان ما در هیچ تاریخی سابقه ندارد. اگر بابک خرمی بیست سال حکومت ستمگرانه داشت، لیکن سختی آن فقط در یک منطقه و آن آذربایجان بود اما این گروه تمامی مشرق را تصرف کردند و جنایات آنها به شهرهای ارمنستان و شام و عراق رسید.
چه نسبتی است میان بخت النصر که یهود را کشت و بیت المقدس را خراب کرد و بنی اسرائیل را در شام نابود نمود و میان این گروه که مسلمانان و غیر مسلمانان را کشتند.
ابن‌اثیر مورخ معروف گوید: برای نگارش واقعه چنگیز چند سال از آن دست کشیدم و مردد بودم! چه کسی می‌تواند نابودی اسلام و مسلمین را بنویسد و آن را ذکر کند، ای کاش مادر مرا نزائیده بود و ای کاش من قبل از این مرده بودم و به دست فراموشی سپرده می‌شدم. [2] .