از حضرت باقر علیه‌السلام روایت است که فرمود: مردی بنام جویریه عازم سفر از کوفه بود، حضرت علی علیه‌السلام به او فرمود: بدان که در میان راه به شیری برخورد خواهی کرد، جویریه گفت: چاره چیست؟
فرمود: به او بگو امیرالمؤمنین علیه‌السلام به من از تو امان داده است! جویریه از کوفه بیرون آمد، در میان راه همچنانچه حضرت گفته بود، متوجه شد شیری بطرف او می‌آید، جویریه صدا زد: ای شیر همانا امیرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب به من از تو امان داده است. جویریه گوید: همینکه کلام حضرت را رساندم، آن حیوان برگشت در حالیکه سر را به زیر انداخته و همهمه می‌کرد، و با همین حال از نیزار پنهان شد (در روایتی آمده است که پنج بار همهمه کرد). جویریه بعد از انجام کار خود و بازگشت به کوفه، نزد حضرت علی علیه‌السلام رفت و جریان را بازگو کرد، حضرت فرمود: با آن شیر چه گفتی و او با تو چه گفت؟ جویریه گفت: هر چه فرموده بودید گفتم، و به برکت فرمایش شما از من منصرف شد، اما اینکه آن حیوان چه گفت- من نمی‌دانم خدا و رسول و وصی او بهتر می‌دانند. حضرت فرمود: او در حالیکه همهمه می‌کرد پشت نمود (و رفت) عرض کردم: آری. فرمود: آن حیوان به تو گفت: وصی محمد صلی الله علیه و آله و سلم را از من سلام برسان، سپس حضرت دست خود را به صورت عدد پنج نشان داد [1] (یعنی پنج بار) مؤلف گوید: آنچه از آیات قرآن و احادیث بسیار زیاد استفاده می‌شود این است که حیوانات دارای مقداری از فهم و شعور ولو ضعیف و مناسب با خودشان می‌باشند، و در همین راستا، به ذکر الهی می‌پردازند و اولیا خدا مخصوصا ائمه اطهار علیه‌السلام را می‌شناسند و احترام می‌کنند و همچنانکه مشخص می‌گردد که حیوانات دارای زبان گویائی میان خویش هستند که با آن تکلم می‌کنند هر چند در حوصله فهم ما نباشد. بحث بیشتر و ارائه قرآنی و احادیث مربوط نیاز به مجالی دیگر دارد.