لحظه‌ای که برای غسل دادن رسول خدا(ص) آماده می‌شدم، همین که بدن پاک و پاکیزه آن حضرت را بر سکّو نهادم، صدایی از گوشه اتاق به گوشم رسید که گفت: علی! محمد را غسل مده، بدن پاک و مطهر او احتیاج به غسل و شستشو ندارد.
از سخن او در دلم گمانی پیدا شد (اما بزودی برطرف شد و به خود آمدم و) گفتم: وای بر تو، تو که هستی؟! پیامبر خدا(ص) ما را به غسل و شستشوی خود فرمان داده است و تو از آن نهی می‌کنی؟!
در همین حال آواز دیگری با صدایی بلندتر شنیده شد که گفت:
علی! او را بشوی و غسل ده، بانگ نخستین از شیطان بود. او به سبب رشک و حسدی که بر محمد(ص) دارد، خوش ندارد که وی با غسل و طهارت پای بر بساط پروردگار خویش بگذارد.
گفتم: ای صاحب صدا! از این که او را به من معرفی کردی، خدا به تو پاداش د نیک دهد، اما تو کیستی؟
گفت: من خضر نبی هستم که برای تشییع جنازه پیغمبر خاتم (ص) آمده‌ام.
قال علی (ع): لما وضعته علی المغتسل اذا بهاتف من زاویه البیت: یا علی! لا تغسل محمدا فانه طاهر مطهر. فوقع قلبیمن ذلک شی و قلت: ویلک، من انت؟ فان النبی امرنا بهذا و هذه سنته، و اذا بهاتف آخر یهتف باعلی صوته: غسله یا علی! فان الهاتف الول کان الشیطان، حسد محمدا ان یدخل قبره مغسلا. قال علی (ع): جزاک الله خیرا قد اخبرتنی ان ذلک ابلیس فمن انت؟ قال: انا الخضر حضرت جنازه محمد. [1] .