فاطمه را در همان جآمه ای که به تن داشت غسل دادم. به خدا قسم که او پاک و پاکیزه و در نهایت طهارت بود. پس از انجام غسل، پیکر او را با باقی مانده حنوط پدرش (که از بهشت آورده بودند) حنوط کردم و در کفن پیچیدم و پیش از آنکه بندهای کفن را گره بزنم صدا زدم: ای ام کلثوم، زینب، سکینه، فضه، حسن، حسین همه بیایید و آخرین بار مادرتان را ببینید؛ بیایید و از وی توشه برگیرید که دیدار به قیامت است.
حسن و حسین جلو آمدند و خود را بر سینه مادرشان انداختند (آن دو می‌گریستند و ناله می‌کردند) و می‌گفتند: واحسرتا از دوری جدمان محمد و واحسرتا از جدایی مادرمان فاطمه، ای مادر حسن، ای مادر حسین، سلام ما را به جدمان برسان و به او بگو که پس از وی ما یتیم و بی سرپرست گشتیم.
خدا را گواه می‌گیرم، دیدم فاطمه ناله‌ای کرد و دستهای خود را گشود و بچه‌ها را در آغوش فشرد و آنان را لحظاتب همچنان بر سینه داشت در این حال صدایی از آسمان به گوشم رسید که گفت: ای ابوالحسن! بچه‌ها را از آغوش مادرشان برگیر، به خدا سوگند، این کودکان فرشتگان آسمانها را به ریه نشاندند. خدا و رسول او در انتظار فاطمه اند.
بچه‌ها را از آغوش مارشان گرفتم و بندهای کفن را بستم....
قال علی: و الله اخذت فی امرنا و غسلتها فی فمیصها و لم اکشفه عنها، فو الله لقد کانت منیونه طاهره مطهره، ثم حنطتها من فضله حنوط رسول الله (ص) و کفنتها و ادرجته فی اکفانها، فلما همت ان اعقد الدا، نادیت: یا ام کلثوم یا زینب یا سکینه (کذا) یا فضه یا حسن یا حسین! هلموا تزودوا من امکم فهذا الفراق، و اللقا فی الجنه.
فاقبل الحسن و الحسین و هما ینادیان: واحسرتا لاتنطفی ابدا من فقد جدنا محمد المصطفی و امنا فاطمه الزهرا یا ام الحسن و یا ام الحسین ادا لقیت جدنا محمدا المصطفی فاقرئیه مناالسلام و قولی اه انا قد بقینا بعدک یتیمین فی دار الدنیا.
فقال امیر المومنین: انی اشهد اله آنهاقد حنت و انت و مدت یدیها و ضمتهما الی صدرها ملیا و ادا بهاتف من السما ینادی: یا ابا الحسن ! ارفعهما عنها فلقد ابکیا و الله ملائکه السماوات، فقد اشتاق الحبیب الی المحبوب. قال فرفعتهما عن صدرها و جعلت اعقد الردا. [1] .