یک روز که پیامبر خدا(ص) در جمع همسران خویش حضور داشت، یادی از همسر باوفای خویش، خدیجه نمو و بر فراق او گریست. عایشه به او اعتراض کرد و گفت:بر پیرزن سرخ روی از تیره بنی اسد می‌گریی؟!
رسول خدا(ص) از سخن او بر آشفت و فرمود: چه کسی جای خدیجه را می‌گیرد؟
روزی که شما مرا دروغگو خواندید او مرا راستگو دانست، و روزی که شا به حال کفر به سر می‌بردید، او به من گروید و دین خدا را با ایمان و مال خو یاری داد و هنگامی که شما عقیم و نازا بودید او برایم فرزند آورد.
عایشه گفت: وقتی که از میزان علاقه و وفای حضرت به خدیجه آگاه گشتم همواره خود را با ذکر محاسن و یاد خوبیهای خدیجه به پیامبر نزدیک می‌کردم.
عن علی قال: ذکر النبی خدیجه یوما و هو عند نسائه فبکی. فقالت عائشه: یبکیک علی عجوز حمرا من عجائز بنی اسد؟
فقال: صدقتنی اذ کذبتم و آم نت بی اذ کفرتم و ولدت لی اذ عقمتم.قالت عائشه: فما زلت اتقرب الی رسول الله (ص) بذکرها. [1] .