در یکی از جنگها، رسول خدا(ص) با مشکل بی آبی مواجه شد. (حضرتش در حالی که به سنگی اشاره می‌کرد) به من فرمود: علی! برخیز و به جانب این سنگ برو و بگو: من فرستاده رسول خدا(ص) هستم؛ از تو می‌خواهم که برای من از خود آب جاری سازی!
سوگند به خدایی که وی را به پیامبری گرامی داشت، همین که پیام آن حضرت را به آن سنگ رساندم ناگهان دیدم زایده‌هایی شبیه پستان گاو بر روی سنگ ظاهر شد و از همان زایده‌ها آب جریان یافت.
من بسرعت نزد رسول خدا(ص) آمدم و آنچه را واقع شده بود گزارش د کردم. حضرت فرمود: علی! برو از آن آب برگیر. مردم هم آمدند و مشکها و ظرفهای خود را پر کردند، پس از آنکه خود نوشیدند و وضو ساختند و چارپایانشان را سیراب ساختند و... این فضیلتی بود که خداوند عزوجل از میان اصحاب، تنها مرا به آن مفتخر ساخت.
عن علی قال:... فان رسول الله (ص) کان فی تعض الغزوات ففقد الما فقال لی: یا علی! قم الی هذه الصخره و قل: انا رسول رسول الله (ص)، انفجری لی ما والله الذی اکرمه بالنبوه لقد ابلغتها الرساله فاطلع منها مثل ثدی البقر فسال من کل ثدی منها ما فلما رایت ذلک اسرعت... فاخبرته فقال: انطلق یا علی! فخذ من الما و جا القوم حتی ملووا قربهم و اداوتهم و سقوا دوابهم و شربوا و توضووا فخصنی الله عزوجل بذلک. [1] .