ارتش باید تا رسیدن به هدفهایش نبرد را ادامه دهد. جنگ را باید تندرآسا شروع نمود و سنگرهای دشمن را به طور مداوم درهم کوبید و نابود کرد، پس از آن می‌توان از موضع قدرت به پای میز مذاکرات صلح نشست. اما توقف در نیمه راه،به معنی خودکشی سریع است، زیرا این وقفه، دشمن را از ضعف نیروی ارتش آگاه می‌کند و به او روحیه و فرصت تهاجم می‌دهد.
امام علی (ع) در گفتار زیر سپاهیان خود را که به ناگاه از ادامه‌ی جنگ دست می کشیدند به زن بارداری مانند می‌کند که پیش از بالیدن نوزادش در رحم او را سقط می‌کند. مولا می‌فرماید:
اما بعد یا اهل العراق فانا انتم کالمراه الحامل حملت! فلما اتمت املصت، و مات قیمها، و طال تایمها، و رزثها ابعدها. اما و الله ما اتیتکم اختیارا، ولکن جئت الیکم سوقا.
«اما بعد... ای مردم عراق؟ شما چون زن آبستنی هستید که پس از تحمل درد بارداری، و پیش از زادن، نوزادش را سقط کند و شوهرش بمیرد و بیوگی او به درازا کشد و به دورترین کسانش ارث برساند.
به خدا سوگند که من نه به دلخواه، که به اصرار شما به سویتان کشانده شدم. (پس چرا با کسی که خود به رهبری برگزیده‌اید مخالفت می‌کنید؟) [1] .