پیکار، هدف نیست، بلکه وسیله‌ای است برای تحقق اهدافی چون برقرار کردن عدالت، و پایان بخشیدن به تمام انواع ستمهای اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و انسانی.
برای نیل به این اهداف، پیکار مشروع و عادلانه است، هر چند که به طور کامل به نابودی ارتشی که در برابر آن قرار گرفته، منجر شود.
ظلم به هر حال ظلم است، قطع نظر از نوع، وعده‌ی کسانی که از آن پیروی می‌کنند.
هر گاه ارتش بزرگی به عمد یک انسان بی‌گناه را به قتل برساند و بر این امر ناروا اصرار بورزد، پیکار با آن تا نابودی کاملش مشروع است.
مولا علی (ع) می‌فرماید:
اللهم انی استعدیک علی قرشی و من اعانهم، فاهم قطعوا رحمی، و صغروا عظیم منزلتی، و اجمعوا علی منازعتی امرا هولی، ثم قالوا: الا ان فی الحق ان تاخذه و فی الحق ان تترکه.
فخر جوا یجرون حرمه رسول الله،- صلی الله علیه و آله- کما تجر الامه عند شرائها، متوجهین بها الی البصره، فحبسا نساء هما فی بیوتها و ابرزا حبیس رسول الله «صلی الله علیه و آله» لهما و لغیرهما،...
«بار خدایا از تو برای مقابله با قبیله‌ی قریش و همدستانش یاری می‌جویم، که آنان پیوند خویشاوندی با مرا گسستند و مقام بلند مرا بی‌ارج پنداشتند و برای پایمال کردن حق من تبانی نمودند. سپس گفتند:
روزی به حق، خلافت را پذیرفتی، و امروز حق آن است که آن را واگذاری.
پس خروج کردند و ناموس رسول خدا (صلی الله علیه و آله) را به سان کنیزی که از بازار می‌خرند، به دنبال خود به بصره کشاندند، آن دو (طلحه و زبیر) زنان خود را در خانه نشاندند و بانوی خانه‌ی رسول خدا را به خود و دیگران نشان دادند. در سپاهی که یک تن از آنها هم نبود که آزادانه و به دلخواه به من اظهار اطاعت ننموده و بیعت خود را تقدیم نداشته باشد... باری، بر کارگزار من در بصره و خزانه‌داران بیت المال مسلمانان و مردمان دیگر فرود آمدند و برخی را با رنج و آزار و گروهی را با نیرنگ و خیانت به قتل رساندند...
به خدا سوگند اگر از مسلمانان تنها یک تن بی‌گناه را به عمد می‌کشتند، مجاز بودم که همه آن سپاه را به قتل برسانم. چرا که آنان در این جنایت حضور داشتند بی‌آنکه با دست و زبان از آن جلوگیرند.
چه رسد به آنکه از مسلمانان گروهی را به تعداد خود به خاک افکنده باشند.» [1] .