در روز جنگ فرمانروا یا زمامدار نباید از تصمیم‌گیری قاطعانه ناتوان باشد.
جنگ جنگ است و لهیب توفنده‌ی آن با تنبلی و دیرجنبی ناسازگار است و واماندگان را در زیر گامهای نیرومند خود لگد کوب می‌کند.
در زمان خلافت امام علی (ع) حکومت کوفه در دست نالایق ابوموسی اشعری افتاده بود، و او ساده اندیشانه امیدوار بود که گذشت زمان خود مشکلات و بحرانها را حل کند...
از آنجا که مشکلات بزرگ از او تدبیر و تصمیم‌گیری شجاعانه می‌طلبیدند وی آنها را به چیزی نمی‌گرفت.
در جنگ جمل مولا به او فرمان داد که مردم کوفه را برای نبرد مهیا سازد اما او کوتاهی نمود، و این قصور خود را چنین توجیه می‌کرد که این مسئله‌ی جزئی به زودی خاتمه می‌یابد!
مولا سرانجام نامه‌ی سرزنش آمیزی به او فرستاد که در آن چنین گفته می‌شد:
اما بعد، فقد بلغنی عنک قول هولک و علیک، فاذا قدم علیک رسولی فارفع ذیلک، و اشدد منزرک، و اخرج من جحرک، و اندب من معک، فان حققت فانفذ، و ان تفشلت فابعد، و ایم الله لتونین حیث انت، و لا تترک حتی یخلط زبدک یخاثرک، و ذائبک بجامدک، و حتی تعجل عن قعدتک، و تحذر من امامک کحذرک من خلفک،...
«اما بعد...
از توبه من سخنی رسانده‌اند که هم به سود توست و هم به زیان تو! پس هر گاه فرستاده‌ی من نزد تو رسید کمر همت بر بند و پای استوار کن و از پناهگاه خارج شو و همراهانت را (به نبرد) فراخوان. اگر بر آنی که جانب حق بگیری (و سلاح‌برداری) به سوی من آی، و اگر از این کار بیم داری، سر خود گیر...
به خدا سوگند که (با چنین رفتاری) در همه حال چندان مورد خشم و پرخاش قرارگیری تا در کار خویش سرگردان شوی و روزگارت تباه گردد و از پیش و پس راه فرار بر تو بسته شود و یا رای (بر تخت امارت) نشستن در تو نماند. این فتنه آن سان که تو پنداشته‌ای سهل و ساده نیست بلکه واقعه‌ی بغرنجی است (که به تدبیر) این شتر سرکش رام گردد و دشواری آن بر طرف شود و این راه سنگلاخ همواری پذیرد. پس اینک خرد را یار گیر و بر زمام امور چیره شو و نصیب و بهره‌ی خود را (از جهاد مقدس) برگیر. اگر نبرد با دشمن را خوش نمی‌داری، به سویی رو که فراخنایی و راه نجاتی در آن نیست، که سزاوار است ما این هنگامه‌ی کارزار را به سر بریم و تو در خواب باشی و حتی نامی از تو برده نشود.
به خدا سوگند که این جنگ حق است و به کام حقدار خواهد بود، و تقلای ملحدان بی‌حاصل است. و السلام.» [1] .