اگر انسان به مرگ و مردن توجّه داشته باشد، که سرانجام باید از این دنیا برویم، پس چرا با ذلّت و خواری زندگی کنیم؟
و چرا با ذلّت بمیریم؟
یاد مرگ می‌تواند از نظر روانی، و فکری عامل بازدارنده خوبی برای فرار کردن باشد که فرمود:
وَاَنْتُم طُرَدَاءُ اْلَموْتِ،، اِنْ اَقَمْتُم لَهُ اَخَذَکُمْ، وَاِنْ فَرَرْتُم مِنْهُ أَدْرَکَکُم
(شما اسیران مرگ می‌باشید، اگر بایستید شما را دستگیر می‌کند و اگر فرار کنید به شما خواهد رسید.) [1] .
در سخنرانی دیگری فرمود:
هَلْ مِنْ مَناصٍ اَوْ خَلاصٍ؟ اَوْ مَعاذٍ اَوْ مَلاذٍ اَو فَرار؟ [2] .
(آیا راه نجات و گریزی هست؟ آیا پناهگاهی یا راه فراری یا بازگشتی وجود دارد؟)