در نهج‌البلاغه است که امیرالمؤمنین علیه‌السّلام در خطبه‌ای فرمود: ای کوفه گویا تو را می‌بینم که (بر اثر آمد و شد لشکرها و پیشامدهای سخت) کشیده می‌شوی همانند چرم در بازار عکاظ (زیرا چرم در وقت دباغی بسیار بر او کش و مالش داده می‌شود و عکاظ نام بازاری معروف بوده است در حجاز میان نخله و طائف) و از پیشامد حادثه پایمال گشته و جنبش‌ها (انواع مصائب) بر تو وارد شود، و من می‌دانم هیچ ستمگری بر تو اراده ظلم نکند مگر اینکه خداوند او را به بلائی مبتلا کند یا کسی را بر او مسلط گرداند که او را بکشد (یعنی ستمگران کوفه یا مبتلا می‌شوند و یا کشته می‌گردند) و این خبر از جمله پیشگوئیهای آن حضرت است همچنان که در وقایع کوفه و شرح حال ستمگران آن ذکر شده است. محمد بن حسین کیدری در شرح نهج‌البلاغه گوید: از آن جبارانی که خداوند آنها را به خود مشغول نمود زیاد (بن ابیه) است، او مردم را در مسجد جمع کرد تا علی علیه‌السّلام را لعنت کنند، که ناگاه دربان او بیرون آمد و گفت: مردم متفرق شوید که امیر گرفتار است و همین الان فلج شده است. فرزند او عبیدالله بن زیاد نیز به مرض جذام مبتلا گرید، حجاج بن یوسف (که راجع به حالات و جنایات او بعدا سخن خواهیم گفت) در شکمش جانور افتاد تا مرد، عمروبن هبیرة و فرزند او یوسف هر دو به بیماری صرع (غش) مبتلا شدند، خالد قسری آنقدر در زندان ماند تا از گرسنگی مرد.
اما آن گروهی از ستمگران که خداوند توسط کسانی آنها را نابود کرد و کشته شدند مثل عبیدالله بن زیاد و مصعب بن زبیر و ابوالسرایا و دیگران بودند که همگی کشته شدند و همچنین یزید بن مهلب که به بدترین وضع کشته شد.