روزی حجاج بن یوسف ثقفی به اطرافیان خود گفت: می‌خواهم مردی از اصحاب ابوتراب را (کنیه‌ای که دشمنان حضرت بعنوان تحقیر از حضرت علی علیه‌السّلام یاد می‌کردند) به قتل برسانم و با خون او نزد خداوند تقرب جویم! به او گفتند (اکنون) هیچکس را مثل قنبر غلام علی به او نزدیکتر نمی‌شناسیم، حجاج مأموری را فرستاد تا قنبر را دستگیر کرده آوردند.
حجاج گفت: توئی قنبر؟ جواب داد: آری، گفت: ابوهمدان؟ گفت: آری، حجاج گفت: علی بن ابی‌طالب مولای توست؟ قنبر گفت: مولای من خداست و علی صاحب نعمت من است، حجاج گفت: آیا از دین علی بیزاری می‌جوئی؟ گفت: اگر از دین او بیزار شوم، مرا به چه دینی برتر از او راهنمائی می‌کنی؟ (حجاج که از این پاسخ کوبنده درمانده شد، سخن را عوض کرده) گفت: تو را می‌کشم، خودت بگو دوست داری چگونه کشته می‌شوی؟ قنبر گفت: من اختیار را به تو دادم، حجاج پرسید: برای چه؟
قنبر گفت: زیرا هرگونه که مرا بکشی همان طور تو را (در آخرت) خواهم کشت و همانا امیرالمؤمنین به من خبر داده است که مرگ من از روی قتل و به ظلم و ناحق خواهد بود، حجاج دستور داد تا سر او را بریدند. [1] .