به اتفاق شیعه و سنی این آیه در شأن آقا امیرالمؤمنین (ع) وارد شده است (انما ولیکم الله و رسوله و الذین آمنوا الذین یقیمون الصلوة و یؤتون الزکوة و هم راکعون). هرآینه تنها ولی و سرپرست شما خداوند است و فرستاده‌اش کسانی که ایمان آوردند همان کسانی که نماز برپاداشته و در حال رکوع زکوة می‌دهند. (سوره مائده آیه 55) ثعالبی که یکی از بزرگان علمای سنت است در تفسیر این آیه از ابوذر (رحمة الله علی(ع)ه) نقل می‌کند:
روزی در مسجد رسول خدا (ص) نمازم را می‌خواندم سائلی مبادرت به سؤال نمود کسی چیزی بوی نداد. آن مرد سر بسوی آسمان بلند کرد و گفت:
بار خدایا گواه باش که من در مسجد رسول تو سؤال کردم و کسی چیزی به من نداد. علی(ع)در رکوع بود اشاره فرمود به انگشت کوچک دست راست خود که در آن انگشتری بود سائل نزدیک شده انگشتری از انگشت آنجناب بیرون کرده برداشت و رفت.
منبع جودی که حاجتمند هنگام نماز
از کف ذی جود فیاض وی انگشتری گرفت
پیغمبر اکرم (ص) در نماز این حالت را مشاهده فرمود چون از نماز فارغ شد سر بسوی آسمان بلند و عرض کرد: بار خدایا برادرم موسی از تو درخواست نمود که (پروردگار من، سینه‌ام را گشاد گردان تا در آن بگنجد آنچه وحی می‌کنی و آسان گردان بر من کارم را که تبلیغ رسالت کنم و گره زبانم را بگشای تا مردم به خوبی سخنانم را بفهمند و قرار بده وزیری برای من خاندانم هارون برادرم را و به وسیله او پشتم را قوی گردان و در امر رسلات با من شریک گردان).
آیات الهی بوی رسید که ای موسی آنچه خواستی به تو دادیم. بار خدایا من نبی توام محمّدم و صفی و حبیب توام پس سینه مرا به وحی گشاده گردان و کار مرا بر من آسان ساز و قرار ده برایم یاری دهنده‌ای از اهل بیت من علی(ع) را که پشت من به او محکم گردد.
ابوذر گفت: هنوز سخن پیغمبر اکرم (ص) به پایان نرسیده بود که جبرئیل از جانب رب جلیل بر آن حضرت نازل شد و گفت یا محمّد بخوان انما ولیکم الله تا آخر آیه.
یعنی جز این نیست که ولی شما خدای تعالی و رسول اوست و آنانکه ایمان آورده‌اند و بپای می‌دارند نماز را و زکوة می‌دهند درحالیکه در رکوعند.
به تصدیق مفسران و بزرگان علمای شیعه و سنی این آیه شریفه در شأن علی(ع)نازل شده و این مخصوص آن سرور است که در عبادت بدنی و مالی را در یک لحظه انجام داد و دیگری را این شرف و بزرگی دست نداد و این آیه مبارکه تصریحی است که از جانب حضرت رب الارباب که علی(ع)مولی و ولی این امت است.
یاعلی(ع) یا احمد است و یا محمد یا علی(ع) است
با دو نام و در دو پیکر هست روح طاق او
از کمال حسن او، مبهوت هر بیننده‌ای
جان مشتاقان به لب، از منطق نطّاق او
دست خاتم بخش او، بوسد سلیمان از ادب
چون یدالله است و دست قدرت خلاق او
بهره‌مند از سفره احسان او هر سائلی
گشت نازل هَل اَتی در شان یک اتفاق او
علم سلمان و اباذر یا که مقداد و کمیل
درسی از اُمُّ الکتابش، نوری از اشراق او
گفت احمد یا علی(ع) ماهر دو باب امتیم
کی خدا می‌بخشد آن کس را، که باشد عاق او
منبع : کرامات العلویه، علی میر خلف زاده، نشر مهدی یار