امام علی علیه السلام گرچه در دوران 25 ساله سکوت، برای حفظ دین و امّت اسلامی، دست به شمشیر نبرد، امّا هرجا که لازم بود، و می‌توانست، در برابر کجروی‌های خلفاء می‌ایستاد و افشاء می‌کرد.
وقتی خلیفه سوم اباذر را به «ربذه» تبعید کرد، و اعلام نمود که هیچ کس حق ندارد اباذر را بَدرقه کند.
حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام اعتنائی نکرد و با فرزندانش دلجوئی لازم را از اباذر انجام داد، و تذکّرات لازم را به اباذر فرمود:
عثمان از این حرکت سیاسی، معنوی امام ناراحت شد.
و خطاب به امام علی علیه السلام گفت:
چرا فرمان مرا نادیده گرفتی؟ و اباذر را بدرقه کردی؟
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمود:
اَوَ کُلَّما اَمَرْتَ بِاَمْرِ مَعْصِیةٍ اَطَعْناکَ فیه؟
(مگر ما باید از هر دستور خلاف شرعی که صادر کردی، اطاعت کنیم؟)
خلیفه سوم گفت:
چرا به مروان ناسزا گفته‌ای، باید تو را قصاص کند.
امام علی علیه السلام فرمود:
به خدا سوگند، اگر مروان کوچکترین بی أدبی روا دارد، من به تو هم ناسزا می‌گویم.
خلیفه سوم با خشم گفت: مگر تو از مروان برتری؟
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام پاسخ فرمود:
سوگند به خدا نه تنها از او، بلکه از تو هم برترم. [1] .