پس از کودتای سقیفه و آرام کردن مردم، و تحقّق حکومت خلیفه اوّل، زمینه ریاست خلیفه دوّم نیز فراهم شد، که انواع خشونت‌ها را هرچه می‌خواست انجام می‌داد.
و به اعتراف نویسندگان اهل سنّت حدود 94 حلال را حرام اعلام کرده بود، و مردم در سکوت و سازش، اعتراضی نمی‌کردند.
در آغاز حکومت روزی برای آنکه مطمئن شود اعتراض کننده‌ای وجود ندارد، در بالای منبر گفت:
«لَوْ صَرَفْنا عَمَّا نَعْرِفُونَ اِلَی ما تُنْکَرُون ما کُنْتُمْ صانِعینْ؟»
(اگر شما را به خلاف احکام الهی سوق دهم چه می‌کنید، معروف را منکر معرّفی کنم چه خواهید کرد؟)
تا سه بار ادّعا و سئوال خود را تکرار کرد، امّا متأسّفانه کسی پاسخ نداد.
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام که این وضع اسفبار را شاهد بود، برخاست و فرمود:
تو را به توبه کردن وادار می‌کنیم.
خلیفه دوّم گفت: اگر توبه نکنم.
امام علی علیه السلام فرمود:
«اِذَنْ لَنَضْرِبُ فِیهِ عَیناکَ»
(در آن هنگام بین دو چشم تو را با شمشیر می‌زنم.)
این جواب قاطع و شجاعانه حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام خلیفه دوّم را به عقب نشینی وادار کرد و گفت:
شکر خدا در امّت اسلام هستند کسانی که اگر بخواهیم کجروی داشته باشیم، ما را به راه راست می‌کشانند. [1] .