امام علی علیه السلام تنها به نیازهای جسمی یتیمان، توجه نداشت، بلکه به نیازهای روانی و روحی آنها نیز رسیدگی می‌کرد،
خرما و برنج و روغن به خانه یتیمان می‌برد،
و غذاهای خوب، درست می‌کرد و آنها را از گرسنگی نجات می‌داد.
امّا در بعُد تربیتی، سعی می‌کرد تا با دست خود لقمه در دهانشان بگذارد،
و آنها را بخنداند،
و می‌فرمود:
اگر به شما گفتند پدر شما کیست؟
بگوئید ما یتیم نشده‌ایم پدرمان علی علیه السلام است.
روزی در یکی از منازل یتیمان، امام علی علیه السلام پس از غذا دادن به چند بچّه یتیم، با روش‌های گوناگون سعی داشت آنها را بخنداند، و روی دست و زانو راه می‌رفت و با صدای تقلیدی از گوسفند، بچه‌ها را می‌خنداند.
قنبر به امام علی علیه السلام اعتراض کرد،
امام علی علیه السلام در پاسخ فرمود:
وقتی داخل خانه شدم، یتیمان گریه می‌کردند، و حال دوست دارم وقتی که از منزل خارج می‌شوم آنها خندان باشند. [1] .
و این شیوه رفتاری اثر بسیار مهمّی در روحیّات بچّه‌های پدر از دست داده داشت که احساس کمبود نکنند.