حکیم بن جبیر گوید: شاهد بودم که علی علیه‌السلام بر منبری فرمود: منم عبدالله و برادر رسول خدا صلی الله علیه وآله، منم وارث پیامبر رحمت صلی الله علیه وآله و آنکه با سرور زنان اهل بهشت (حضرت فاطمه علیه‌السلام) ازدواج نمودم، منم سرور اوصیاء و آخرین وصی انبیاء، هیچکس این مقام را ادعا نکند مگر اینکه خداوند او را به خواری افکند.
در این هنگام مردی از قبیله عبس که در میان جمعیت نشسته بود گفت: کیست که نتواند مانند این کلام را بگوید: و سپس (به عنوان مسخره) گفت: منم عبدالله و برادر رسول خدا صلی الله علیه وآله.
هنوز از جای خود بر نخواسته بود که شیطان بر او غلبه کرد و دیوانه شد و به بیماری صرع دچار شد، مردم پایش را گرفتند و از مسجد بیرون کشیدند!
ما از قوم او پرسیدیم آیا این شخص قبل از این حادثه، بیمار بود؟ گفتند: خدا شاهد است که نه. [1] .