داشتن سه خصلت عمده برای هر فرمانده‌ی نظامی ضروری است:
اول- شجاعت روحی، تا در برابر رویدادها، حمله‌ها و شکست‌ها از پا در نیاید.
دوم- آشنائی با دانش نظامی، تا در موقعیت‌های خطیر خود را نبازد.
سوم- چنان باشد که در جائی که درنگ لازم است، باشتاب و عجله اقدام نکند، و هر جا سرعت عمل ضرورت دارد، کند و کم تحرک نباشد.
امام علی (ع) هنگامی که مالک اشتر را به سرکردگی دو تن از فرماندهان خویش می‌گمارد، در وصف او چنین می‌گوید:
و قد امرت علیکما و علی من فی حیز کما «مالک بن الحارث الاشتر» فاصمعاله و اطیعا، و اجعلاه درعا و مجنا، فانه ممن لا یخاف و هنه و لا سقطته، و لا بطوه عما الاسراع الیه احزم، و لا اسراعه الی ما البطوعنه امثل.
«اکنون اشتر پسر حارث» را بر شما و بر آنان که زیر فرمان شما هستند فرمان امارت داده‌ام، به او گوش قرار دهید و از او فرمان برید. و او را سپر و جوشن خود قرار دهید. چه او چنان کسی است که نه از ناتوانی او جای بیم است و نه از لغزش او جای هراس. نه در کاری که شتاب در آن به دوراندیشی نزدیک‌تر باشد درنگ می‌کند، و نه در کاری که درنگ در آن سنجیده‌تر، شتاب می‌ورزد.» [1] .