«گرامی‌ترین سران لشکریانت کسی است که:
1- با سپاهیانت یار و همدل باشد.
2- از دارائی خویش چندان به آنان فیض برساند که فراخ روزی گرداند و از پس راهی شدنشان به سفر بازماندگان خانوارشان نیز در آسایش باشند، تا در جنگ با دشمن جز درهم کوبیدن او اندیشه‌ای خاطرشان را نیآزارد. چرا که مهربانی و عطوفت تو آنان را به تو دلبسته می‌کند.
روشن‌ترین فروغ دیده‌ی فرمانروایان، بر پای داشتن عدل و داد در بلاد، و برانگیختن مهر توده‌ی مردم است. مردم تنها زمانی خیرخواه زمامدارانند که از آن ایمن باشند و همکاری آنان با حکمرانان تنها هنگامی میسر است که پشتیبان فرمانروای خویش باشند و بار شهروندی بر دوششان سبک آید و در انتظار پایان‌گیری مدت زمامداری او روز شماری نکنند.
پس آروزهایشان را بر آور و درباره‌ی تدبیرهایشان زبان به ستایش بگشا، و از فداکاریها و جانبازیهایشان یاد کن که تشویق (به خواست پروردگار) دلاوران را به جنبش وا می‌دارد و به سست عنصران نیرو می‌دهد.
هر کس را به کاری که خود انجام داده بشناس و قدردانی کن، و عزم و اقدام کسی را به دیگری نسبت مده و از بزرگداشت آن کس که کاری خطیر انجام داده است، کوتاهی مکن.
مبادا بلندپایگی کسی سبب شود هر کار کوچک او را نیز بزرگ شماری، و موقعیت پست کسی تو را بر آن دارد که خدمت بزرگ او را خوارداری.» [1] .