روزی رسول خدا(ص) سراغ مردی از اصحاب را گرفت و پرسید: فلانی در چه حال است؟
گفتند: مدتی است رنجور و بیچاره شده، و چونان مرغ بال و پر شکسته زار و پریش گشته (و زندگانی به سختی می‌گذراند).
حضرت (به حال او ترحم کرد و) برخاست و به قصد عیادت او روانه منزل وی شد.
(مرد بیمار و گرفتار واقعاً رنجور و مبتلا گشته بود و پیامبر خدا(ص) به فراست دریافت که بیماری و ابتلای او مستند به یک امر عادی نیست این بود که) از وی پرسید:آیا در حق خود نفرین کرده‌ای؟
بیمار (فکری کرد و) گفت: بله، همین طور است، من در مقام دعا گفته بودم:پروردگارا اگر بناست، در جهان آخرت، مرا به خاطر ارتکاب گناهانم کیفر دهی،از تو می‌خواهم که در کیفر من تعجیل فرمایی و آن را در همین جهان قرار دهی....
رسول خدا(ص) فرمود: ای مرد! چرا در حق خود چنین دعایی کردی؟! مگر چه می‌شد،از پروردگار (کریم) هم سعادت دنیا و هم سعادت و نیکبختی سرای دیگر را خواستار می‌شدی و در نیایش خود این آیه را می‌خواندی:
(ربنا آتنا فی الدنیا حسنه و فی الاخره حسنه و قنا عذاب النار). [1] .
مرد مبتلا دعا را خواند و صحیح و سالم گشت و با سلامتی بازیافته همراه ما از منزل خارج شد.
قال علی (ع):... فبینما هو جالس اذ سال عن رجل من اصحابه.
فقالوا: یا رسول الله (ص)! انه قد صار من البلا کهیئه الفرخ لا ریش علیه فاتاه فاذا هو کهیئه الفره من شده البلا.
فقال: قد کنت تدعو فی صحتک دعا؟
قال: نعم، کنت اقول: یا رب ایما عقوبه معاقبی بها فی الاخره فعجلها لی فی الدنیا.
فقال النبی الا قلت: اللهم اتنا فی الدینا حسنه و فی الاخره حسنه و قنا عذاب النار؟
فقالها الرجل فکانما نشط من عقال و قام صحیحا و خرج معنا. [2] .