هنگامی که برخی از یاران امام علی (ع) به دشنام پیروان معاویه آغاز کردند، حضرت به آنان چنین پیغام فرستاد:
انی اکره ان تکونوا سبابین شتامین، تشتمون و تبروون، ولکن لو وصفتم مسایو اعمالهم، فقلتم: من سیرتهم کذا و کذا، و من عملهم کذا و کذا کان اصوب فی القول و ابلغ فی العذر،...
«بر شما نمی‌پسندم که دشنام ده و ناسزا گو باشید، فحش بدهید و نفرین کنید. اما هرگاه از کارهای زشت آنان یاد کنید و بگوئید:
رفتارشان چنین است و کردارشان چنان، درست‌تر و پذیرفتنی‌تر است.
و شایسته‌تر آن است که به جای لعن گویی و بیزاری جویی از ایشان، بگوئید: خداوندا خونهای ما و آنان را از هدر رفتن حفظ کن، میان ما و آنان آشتی برقرار کن، آنان را از ضلالت به هدایت رهنمون شو تا حق را از باطل بازشناسند، از گمراهی روی برگردانند و با رهروان آن دشمنی بگیرند.» [1] .
و به سربازانش می‌آموخت که هر گاه ترس از دشمن بر آنان غلبه کرد، بگویند:
«پروردگارا به تو پناه می‌برم از آنکه در سلطنت تو حقم پایمال گردد.
به تو پناه می‌برم از آنکه در هدایت تو گمراه شوم.
به تو پناه می‌برم از آنکه در بی‌نیازی تو بی‌چیز باشم.
به تو پناه می‌برم از آنکه در اقتدار تو تباه گردم.
به تو پناه می‌برم از آنکه مغلوب شوم، و حال آنکه فرمان فرمان تو و فرجام کار به سوی تو است.» [2] و هنگامیکه کار بر سربازان امام دشوار می‌شد، آنان را به خداوند پیوند می‌داد تا مایوس نشوند، و می‌گفت:
«خداوندا به تو پناه می‌برم از آنکه به ناخرسندی تو خشنود باشم یا از خشنودی تو ناخرسند گردم، به قضای تو پشت کنم، یا از قول تو دوری جویم، یا با دشمنان تو همدل گردم، یا با نظر کردگان تو دشمنی ورزم.
خدایا برای کردار یا گفتاری که مرا به قلمرو خرسندی تو نزدیک و از ناخشنودی تو دور کند شکیبا ساز و نیروی تحمل عنایت فرما، ای رحیم‌ترین بخشندگان.
پروردگارا از تو زبانی ثناگو، قلبی سپاسگزار، یقینی راستین، ایمانی استوار و پیکری فروتن مسئلت دارم.
به دلم نوری بخش که به تو عشق ورزم و از تو بهراسم.
خدایا اگر مرا غرقه‌ی رحمت خود کنی، خوشگمانی مرا افزوده‌ای، و اگر عذابم دهی عقاب ظلم و جور و درازدستی‌ام بر خویشتن است، چون تو دادستانی مرا عذری نیست و مکافاتی به حساب نه...
بار الها اگر اجلم در رسید و روزگارم به سر آمد و دیدار توام مقدر شد، در بهشتم منزلی ببخش که گذشتگان و آیندگان بر آن چنان غبطه خورند که هیچ حسرتی از آن بالاتر و هیچ عنایتی از آن افزون‌تر و هیچ مقامی والاتر از آن نباشد.
خداوندا مرا با عزت در جامه‌ی فروتنی ایمان بپوشان، از آن پیش‌تر که در آتش دوزخ به ذلت درافکنی...
پروردگارا تو را به بهترین نیایش‌ها ثنا می‌گویم که بلای تو گواراترین بلاست.
خداوندا مرا از یاری و تائید و توفیق و رحمت خود برخوردار کن و به من شوق دیدار و لطف همیاری خود عطا فرما تا شهد آن در قلبم جای گیرد. و مرا به پیشبرد کارهایم رهنمون باش و تو بر پایگاه من و موضع یارانم ناظری و چیزی از تو پنهان نیست.
خدایا از تو همان نصرتی را می‌طلبم که به پیامبرت عنایت فرمودی. و بدان، میان حق و باطل جدائی افکندی تا دین خود استوار نمودی و آئین خویش مسلط ساختی ای برترین که در هر مقام جا داری.» [3] و بدین سان مولا علی (ع) در جهاد به کمک دعا و نیایش به لشکریان خویش روحیه‌ی شهادت می‌دمید.