درست است که رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم و امام علی علیه السلام کانون مهر و محبّت الهی بودند، امّا اگر چونان جرّاح با تجربه غدّه‌ای چرکین را ریشه‌کن نمی‌کردند، امنیت اجتماعی و سلامت جامعه مورد تهدید قرار می‌گرفت، از این رو با متجاوزین سخت و خشمناک و با بندگان خدا دوست و مهربان بودند.
نقل شده که در دوران جنگ، و تجاوزات عوامل معاویه به مرزهای عراق، و حمله و غارت اموال حُجّاج بیت‌اللَّه، حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام در هر قنوت نماز، معاویه و عمروعاص و ابو اعور سلمی، و حبیب و عبدالرّحمن بن خالد و ضحّاک بن قیس، و ولید را لعنت می‌کرد.
چنانکه رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم پس از نماز کفّار و منافقین را نفرین می‌کرد. [1] .