یکی از شورشگران جمل، زبیر بود که در میدان جنگ با راهنمائی امام علی علیه السلام کناره گرفت و راهی مدینه شد.
عمر بن جرموز، در بین راه او را در حال خواب مشاهده کرد، شمشیری برسر او زد که بیدار نشد، و آنگاه سر او را از بدن جدا کرد و خدمت حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام آورد.
وقتی نگاه امام علی علیه السلام به سر بریده زبیر افتاد، ناراحت شد و خطاب به سَرِ بریده زبیر فرمود:
چرا از فرمان امامِ خود سرپیچی کردی؟
سپس شمشیر زبیر را گرفت و تکانی داد و فرمود:
با این شمشیر چه اندوه‌های فراوانی را از چهره پیامبر زدودی؟
عمر بن جُرموز گفت:
یا امیرالمؤمنین علیه السلام جایزه مرا بده.
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام پاسخ داد:
از رسول خدا علیه السلام شنیدم که فرمود:
کشنده زبیر را به آتش دوزخ بشارت ده.
ابن جرموز ناراحت شده، از امام علی علیه السلام فاصله گرفت و در جنگ نهروان به دست حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام کشته شد. [1] .
زیرا وقتی زبیر به اشتباهات خود اعتراف کرد، و از میدان جنگ فاصله گرفت، و به راه خود می‌رفت، نباید کشته می‌شد.