روزی بر رسول خدا(ص) وارد شدم. دیدم (پیش از من) سلمان شرفیاب است و در برابر آن حضرت نشسته است. در این بین مرد عربی از در وارد شد (و یک سر به جانب سلمان رفت و با کمال گستاخی) او را از جایش کنار زد و خود بر جای او نشست!
پیامبر خدا(ص) چنان برآشفت و خشمگین گشت که چشمانش سرخ شد و عرق در پیشانی مبارکش ظاهر گشت. پس به آن گستاخ فرمود: ای مرد صحرایی! آیا کسی را پس می‌زنی که خدایش در آسمان او را دوست می‌دارد و رسولش در زمین بدو مهر می‌ورزد؟!
ای اعرابی! آیا بر کسی جسارت می‌کنی که جبرئیل همیشه برایش حامل سلام بوده است؟ نشد که جبرئیل نزد من آید و بر سلمان درود نفرستد.
ای مرد! سلمان از من است، هر که بر او ستم کند بر من ستم کرده و هر که او را بیازارد مرا آزرده است. کسی که اتو را از خود براند، از من فاصله گرفته و هر که به او نزدیک شود به من نزدیک گشته است.
ای اعرابی! نباید با سلمان رفتاری خشونت آمیز داشته باش، خدای متعال از من خواسته است تا علم منایا (اجلها) و بلایا (حوادث و پیشامدها) و انساب (نسبها) و فصل الخطاب (روشن بینی و حکمت) را به او بیاموزم.
مرد عرب (که از این همه تجلیل شگفت زده شده بود) گفت: ای فرستاده خدا، من گمان نمی‌کردم که مقام و موقعیت سلمان به اینجا رسیده باشد! مگر نه این است که او مسلمانی است که پیشتر بر کیش مجوسان بوده است؟!
حضرت فرمود: من از جانب پروردگار برای تو سخن می‌گویم و تو یاوه می‌بافی؟ سلمان هرگز مجوسی نبوده. او در باطن موحد بوده و در ظاهر تظاهر به شرک می‌کرده است....
قال علی (ع): لقد حضرت رسول الله (ص) و سلمان بین یدیه، فدخل اعراب فنحاه عن مکانه و جلس فیه، فغضب رسول الله (ص) حتی در العرق بین عینیه و احمرتا عیناه ثم قال: یا اعرابی! اتنحی رجلا یحبه الله تبارک و تعالی فی السما و یحبه رسوله فی الارض؟
یا اعرابی ! اتنحی رجلا ما حضرنی جبرئیل الا امرنی عن ربی عزوجل ان اقرئه السلام. یا اعرابی! ان سلمان منی من جفاه فقد جفانی و من آذاه فقد آذانی و من باعده فقد باعدنی و من قربه فقد قربنی.
یا اعرابی! لا تغلظن فی سلمان فان الله تبارک و تعالی قد امرنی ان اطلعه علی علم المنایا و البلایا و الانساب و فصل الخطاب.
فقال الاعرابی: یا رسول الله (ص)! ما ظننت ان یبلغ من فعل سلمان ما ذکرت! الیس کان مجوسیا ثم اسلم؟
فقال النبی یا اعرابی! اخاطبک عن ربی و تقاولنی؟ ان سلمان ما کان مجوسیا و لکنه کان مظهرا للشرک مبطنا للایمان.... [1] .