یک روز که به آب نیاز داشتم، به قصد تطهیر به منزل آمدم. هر چه صدا کردم:
حسن! حسین! فضه! هیچکس جوابم نداد. (دریافتم کسی در منزل نیست) ناگهان صدایی از پشت سر شنیدم که مرا به نام می‌خواند: اباالحسن! عمو زاده پیامبر!من سر برگرداندم اما چیزی ندیدم. یک مرتبه متوجه شدم سطلی از طلا مملو از آب زلال به دست دارم که حوله‌ای نیز بر آن آویخته شده است!
نخست حوله را برداشته بر دوش راستم گذاشتم و سپس دستی بر آن رساندم که ناگهان آب در دستانم جاری شد و از آن وضوی کاملی ساختم. و همین که نیاز به آب برطرف گشت سطل نیز ناپدید گشت و من فهمیدم چه کسی آن را پس گرفت!شگفتا که آب در نرمی همانند کرده و در طعم و شیرینی همچون عسل و در خوش بویی بسان مشک بود!
در اینجا رسول خدا(ص) تبسمی فرمود و آن حضرت را در آغوش کشید و میان دیدگانش را بوسید. آنگاه فرمود:
اباالحسن! مژده باد بر تو، آن سطل و آب و حوله که دیدی همه از بهشت و فردوس برین بود... در شگفتم از مردمی که مرا به خاطر محبت و علاقه‌ای که به تو دارم سرزنش کنند در حالی که خدای متعال و فرشتگان او بر فراز آسمان تو را دوست دارند.
قال علی (ع): شککت اننی علی غیر طهر، فاتیت منزل فاطمه فنادیت یا حسن! یا حسین! یا فضه! فلم یجبنی احد، فاذا بهاتف یهتف من ورائی و هو ینادی یا اباالحسن! یا ابن عم النبی! التفت.
فالتفت غاذا انا یسطل من ذهب و فیه ما و علیه مندیل فاخذت المندیل فوضعته علی منکبی الایمن و اومات الی الما فاذا الما یفیض علی کفی فتطهرت و اسبغت الطهر و لقد وجدته فی لین الزبد و طعم الشهد و رائحه المسک ثم البفت و لا ادری من اخذه.
فتبسم النبی فی وجهه و ضمه الی صدره قبل ما بین عینیه، ثم قال: یا اباالحسن! الا ابشرک! ان السطل من الجنه و الما و المندیل من الفردوس د الاعلی... افیلومنی الناس علی حبک و الله تعالی و ملائکه یحبونک من فوق السماء!. [1] .