حضرت فاطمه علیها السلام و عبّاس عموی پیامبر نزد خلیفه اوّل آمدند و میراث خود را که از پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم باقی مانده بود خواستند، ایشان در آن موقع زمینشان فدک و سهمشان را از خیبر مطالبه می‌کردند.
خلیفه اوّل گفت:
من از رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم شنیدم که فرمود: ما چیزی را به ارث نمی‌گذاریم و آنچه از ما بماند صدقه است.
هنگامی که حضرت فاطمه علیها السلام این سخن را شنید با
حالتی خشمگین آن مجلس را ترک کرد و تا آخر عُمْر با خلیفه اوّل یک کلمه هم سخن نگفت. [1] .
و با حال یأس در خانه نشسته و بحال خود گریه می‌کرد تا از دنیا رفت.
علی علیه السلام این تصرّف عدوانی و داستان غم انگیز را صریحاً در ضمن نامه‌ای که به خلیفه سوم بن حنیف نوشته، بیان می‌کند:
بَلی کانَتْ فِی اَیدینا فَدَکٌ مِنْ کُلِّ ما اَظَلَّتْهُ السَّماءُ نُفُوسُ قَوْمٍ وَ سَخَتْ عَنْها نُفُوسُ قَوْمٌ آخَرینَ وَ نِعْمَ الْحَکَمُ اللَّهُ. [2] .
«آری از آنچه که آسمان بر آن سایه انداخته فقط فدک در دست مابود، پس نفسهای آن قوم بر آن طمع و حِرص ورزید و نُفُوس عدّه‌ای‌هم از آن صرف نظر کرده و اعراض نمودند، خداوند بهترین داور است.»