امام علی (ع) چه منظره‌ای را بیشتر دوست دارد؟
منظره‌ی درماندگان تسلیم شده‌ای که در برابر دشمن سرخم می‌کنند و با ذلت و خواری، جور و آزار ستمگران را تحمل می‌کنند؟ یا منظره‌ی دلاوران مهاجمی که با هر سلاحی بر دشمن می‌تازند و چنان که گویی گیاهان را درو می‌کنند، دشمن را درهم می‌کوبند.
به راستی، کدام منظره مورد پسند مولا علی (ع) است؟ تسلیم و عقب نشینی، یا حمله و تسخیر مواضع دشمن؟
امام علی (ع) هنگامیکه در یکی از جنگها تسلیم سپاه و سپس هجوم آنان را می‌بیند، به این سوال چنین پاسخ می‌دهد:
و قدر رایت جولتکم، و انحیازکم عن صفوفکم، تحوزکم الجفاه الطغام و اعراب اهل الشام و انتم لهامیم العرب و بافیخ الشرف، و الانف المقدم، و السنام الاعظم، و لقد شفی و حاوح صدری،...
«همانا که جولان و گریز و پراکندگی شما را (آنگاه که از مواضع خود عقب می‌نشستید) دیدم اعراب شام آن فرومایگان ستمگر شما را دنبال می‌کردند، و حال آنکه شما نخبگان عرب، ارباب شرف، پیشروان و بلندپایگان قوم هستید. قلب من از این منظره به درد آمد، اما سوزش سینه‌ام آرام گرفت آنگاه که پس از عقب‌نشینی دیدم که بر آنان می‌تازید، چنانکه بر شما تاخته بودند، و از مواضعشان بیرون می‌راندید، چنانکه بیرونتان رانده بودند. آنان را از دم تیغ می‌گذراندید و با نیزه درهم می‌کوبیدید، بدان سان که آرایش صفهایشان درهم می‌ریزد و مانند شتران تشنه کام آواره‌ای که از برکه‌ها رانده شوند به آبگیر راه نیابند، به ستوهشان می‌آورید.» [1] .