موقعیت نظامی برای کسب پیروزی بسیار مهم است، و در این مورد بر دو نکته باید تاکید نمود:
اول: موقعیت از نظر استراتژیک رضایت بخش باشد.
دوم: برای کنترل دقیق دشمن از بهترین شرایط برخوردار باشد.
مناطق استراتژیک عبارتند از: قله‌ها و دامنه‌ی کوهستانها، کرانه‌ی رودها، ساحل دریاها و غیره...
کوهها موقعیت استراتژیک مناسبی به شمار می‌روند، زیرا ارتش می‌تواند از خود دفاع کند و در عین حال بر عملیات دشمن نظارت داشته باشد.
امام علی (ع) می‌گوید:
فاذا نزلتم بعدوا و نزل بکم فلیکن معسکرکم فی قبل الاشراف، اوسفاح الجبال، او اثناء الانهار، کیما یکون لکم ردءا، و دونکم مردا، و لتکن مقاتلتکم من وجه واحد او اثنین، و اجعلوا لکم رقباء فی صیاصی الجبال، و مناکب الهضاب،...
«هر گاه به سوی دشمن رفتید، یا او به سوی شما آمد، باید که پایگاه شما بر فراز پشته‌ها یا در دامنه کوهها یا کرانه‌ی رودخانه‌ها قرار گیرد تا آن موقعیت، پناه شما در برابر دشمن و نگهدارتان باشد.
نیروهای خود را در بیش از یک یا دو جبهه پراکنده نکنید.
در بلندیهای کوهسار و بر فراز پشته‌ها، پست‌های دیده‌بانی تشکیل دهید تا دشمن از مواضع خطرناک یا ظاهرا امن بر شما حمله نکند.
و بدانید که مقدمه‌ی لشکر چشم و گوش لشکر است و چشم و گوش مقدمه، گروه شناسایی.
زنهار از پراکندگی! هر جا که اردو می‌زنید، با هم باشید و هر جا پیشروی می‌کنید، همگی پیش بروید.
به هنگام شب، نیزه‌ها را از خود دور نکنید.
و در وقت خفتن، یا سبک بخوابید، یا نوبت به نوبت.» [1] .