مرحب (دلاور نامی یهود) به میدان مبارزه آمد و شعر می‌داد و این رجز را می‌خواند:
من آن کسی هستم که مادرم او را مرحب نامید؛
آماده کارزار و تکاوری آزموده که گاه با نیزه می‌جنگم و زمانی با شمشیر.
من به مصاف او رفتم.
مرحبت به منظور حفاظت هر چه بیشتر خود، قطعه سنگی تراشیده و آن را به سر نهاده بود و از آن به جای کلاه خود استفاده می‌کرد چرا که هیچ کلاه خودی نمی توانست سر بزرگ او را بپوشاند. من با ضربتی که بر سر او فرود آوردم، آن سنگ شکافته شد و تیغه شمشیر بر فرق سرش اصابت کرد و او را به قتل رسانید.
قال علی (ع): جا مرحب و هو یقول:
انا الذی سمتنی امی مرحب [1] .
شاکی السلاح یطل مجرب
اطعن احیانا و حینا اضرب
فخرجت الیه فضربنی و ضربته و علی راسه نقیر من جبل لم یکن تصلح علی رسه بیضه من عظم راسه ففلقت النقیر و وصل السیف الی راسه فقتله. [2] .