جلال الدین سیوطی در باب «شهادت الامکنة» از ابوسعید خدری روایت می‌کند که:
من با خلیفه دوم به حج رفتم چون طواف کرد آمد حجرالاسود را استلام کند، گفت:
من می‌دانم که تو سنگی هستی نه می‌توانی ضرر برسانی و نه منفعتی داری و اگر رسولخدا را نمی‌دیدم که تو را می‌بوسید و استلام می‌کرد نه ترا می‌بوسیدم و نه استلام می‌کردم.
حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام در پاسخ او فرمود:
ای عمر این چنین قضاوت نکن، این سنگ هم نفع می‌رساند و هم ضرر.
خلیفه دوم گفت:
یا ابالحسن آیا دلیلی بر این هست.
حضرت فرمود:
اینک کتاب خداست که می‌فرماید:
وَ اِذا أخَذَ رَبُّکَ مِنْ بَنی آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ وَ ذُرّیاتِهِمْ وَ اشْهَدَهُمْ عَلی اَنْفُسِهِمْ اَلَسْتُ بِرَبِّکُمْ قالُوا بَلی
«چون خداوند تعالی آدم ابوالبشر را خلق کرد پشت او را مسح نمود و از ذریه بنی آدم عهد و پیمان گرفت به ربوبیت خود و عبودیت آنها
و آن عهد و میثاق را در کتابی نوشت و به این سنگ خورانید، سپس به آن سنگ فرمود شهادت بده در روز قیامت به ایمان و وفاء هرکس که در دنیا به زیارت تو آمده است و شهادت بده بر کفر و شرک هرکس که متمکن بوده است که ترا زیارت کند و نکرده است.»
سپس فرمود:
من شنیدم از رسول خدا که فرمود:
حجرالاسود در روز قیامت می‌آید و با زبان فصیح و بلیغ، شهادت دهد برای هر کس که او را بوسید و مسح نموده است،
(اقراراً بوحدانیة اللَّه و اعترافاً بما فرضه اللَّه)
و شهادت دهد بر ضرر کسانی که او را زیارت نکردند.
پس بدان ای عمر که این سنگ هم نفع می‌رساند و هم ضرر.
پس خلیفه دوم گفت:
اَعُوذُ بِاللَّهِ اِنْ اَعیشُ فی قَوْمٍ لَسْت فیهِمْ یا اَبَاالْحَسَن. [1] .
«به خدا پناه می‌برم از اینکه در میان قومی زندگی کنم که علی بن ابیطالب در آن نباشد.»