در زمان خلافت خلیفه سوم، زنی در دوران شش ماهگی فرزندی به دنیا آورد که شوهر آن زن او را متهم کرد.
دعوا نزد خلیفه سوم بردند و او نتوانست مشکل را حل کند،
و دستور رجم زن را صادر کرد،
مردم به حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام مراجعه کردند،
امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:
در یک جای قرآن آمده است که:
یرضِعنَ أَولادَهُنَّ حَولَین کامِلَین... [1] .
«زنان فرزندان خود را دو سال کامل شیر دهند»
و در جای دیگر فرموده است:
وَ حَمْلُهُ و فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهراً [2] .
«دوران بارداری و باز گرفته شدن از شیرخوارگی 30 ماه است»
وقتی ایام شیرخوارگی بیست و چهارماه از آن کسر گردد، مدّت حمل شش ماه می‌شود.
بنابر این خانمی که کودک شش ماهه آورده است، گناه نکرده و کودک از آن شوهرش می‌باشد.
پس از قضاوت امام علی علیه السلام خلیفه سوم اقرار کرد که از این حکم بی خبر بوده است، بلافاصله دستور داد زن را برگردانند و رجم نکنند. [3] .
امّا وقتی مأمورین برای برگرداندن زن به محل اجرای حُکم رفتند کار از کار گذشته و زن رجم شده بود.
زن بی گناه قبل از شروع حکم به خواهرش گفته بود:
خواهرم! ناراحت مباش به خدا قسم! هیچ کس غیر از شوهرم به من نزدیک نشده است و کودک از آن شوهرم می‌باشد.
وقتی کودک بزرگ شد و به مرحله جوانی رسید، پدر اعتراف کرد که جوان از آن اوست زیرا شبیه پدر بود.
راوی می‌گوید:
آن مرد را دیدم که بدنش روی رختخواب قطعه قطعه شده بود و به مکافات عمل خود رسید. [4] .
مرحوم علامه امینی می‌فرماید:
آیا این برای مسلمانان عار نیست که جای پیغمبر را کسی بگیرد که مسئله ساده قضائی را نداند؟
آیا این عدالت است کسی بر جان و مال مردم مسلط شود که این مقدار آگاهی به مسائل ندارد. [5] .