در عصر حکومت امیرمؤمنان علی علیه السلام چهار نفر شراب خوردند و در نتیجه مستی به روی یکدیگر چاقو کشیدند و به هرکدام جراحتی وارد شد.
عمل زشت آنان به محضر علی علیه السلام گزارش داده شد.
حضرت دستور داد:
همه آنها را حبس کردند تا پس از به هوش آمدن به اعمالشان رسیدگی شود.
اتفاقاً دو نفر از آنان در زندان مردند، کسان آنها به نزد حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام آمده، عرضه داشتند که خون‌بهای کشتگان ما را از آن دو نفری که زنده‌اند بگیرید، زیرا این دو نفر اسباب قتل ایشان را فراهم آورده‌اند.
امام علی علیه السلام به آنها فرمود:
از کجا دانستید، دو نفری که زنده‌اند قاتل آن دو نفرند که مرده‌اند.
ممکن است آن دو نفر که مرده‌اند هرکدام قاتل یکدیگر بوده باشند.
در پاسخ عرض کردند:
ما از این ماجرا بی‌خبریم آنگونه که خدا به تو آموخته است درباره آنان داوری کن؟
حضرت فرمود:
دیه مقتولین به عهده هر چهار قبیله است که باید بپردازند، و دیه زخم آن دو نفر که مجروح‌اند از دیه کشته‌ها برداشته می‌شود. [1] .