1- برادر یهودا! [1] ما، در رکاب رسول خدا(ص) بر خیبر شهر همکیشان تو که مردانی از یهود و دلاورانی از قریش و دیگران را در خود جای داده بود، یورش آوردیم. دشمن که سواره و پیاده با ساز و برگ کامل مجهز بود به سان کوه در برابر ما ایستادگی کرد.دشمن با افراد زیادی که داشت در محکمترین جایگاه سنگر گرفته بود و هر یک از آن فریاد می‌زد و از جمع ما مبارز می‌طلبید. هیچ یک از همراهان من به نبرد آنان نرفت جز اینکه از پای درآمد.
تا اینکه شعله جنگ بالا گرفت، و چشمها کاسه خون شد. هر کس به فکر نجات خود بود. همراهان من (که از همه جا ماءیوس شده بودند) به یکدیگر نگاه کردند و سپس متوجه من شدند و همه یک صدا گفتند: ابا الحسن! برخیز.
پیامبر خدا(ص) مرا بر پا داشت و (فرمان حمله بر سنگرهای سترگ دشمن را صادر فرمود). من یکه و تنها بر انبوه دشمن تاختم، با هر کس روبرو شدم او را کشتم،همچون شیری که شکار خود را بدرد قهرمان ایشان را از دم درو کردم.با فشار ضربات پی در پی، آنان را وادار ساختم تا درون شهر خود عقب نشینی کنند. آنگاه در قلعه آنان را با دست خود از جا کندم یک تنه داخل قلعه شدم. هر مردی که خود را آشکار ساخت از پا در آوردم و هر زنی که به چنگم افتاد اسیرش کردم... تا آنکه به یاری خداوند متعال، پیروز گشتم و بتنهایی؛ بی آنکه همره و یاوری داشته باشم، غایله جنگ را خاتمه دادم.
2- به خدا سوگند، کندن در خیبر و پرتاب آن تا مسافت چهل ذراعی، به قدرت بشری و توان جسمانی نبود. بلکه به تاءیید الهی و نیروی ملکوتی و جانی که به نور پروردگارش روشن است، صورت گرفت.
1- قال علی (ع):... یا اخا الیهود فانا وردنا مع رسول الله (ص) مدینه اصحابک خیبر علی رجال من الیهود و فرسانها من قریش و غیرها فتلقونا بامثال الجبال من الخیل و الرجال و السلاح و هم فی امنع دار و اکثر عدد، کل ینادی و یدعو و یبادر الی القتال فلم یبرز الیهم من اصحالی احد الا قتلوه حتی اذا احمرت الحدق و دعیت الی النزال و اهمت کل امری نفسه و التفت بعض اصحابی الی بعض و کل یقول: یا ابا الحسن! انهض. فانهضی رسول الله (ص) الی دارهم فلم یبرز الی منهم احد الا قتله و لایثبت لی فارس مدینتهم مسددا علیهم، فاقتلعت باب حصنخم بیدی حتی دخلت علیهم مدینتهم وحدی، اقتل من یظهر فیها من رجالها و اسبی من اجد من نسائها حتی افتتحتها وحدی و لم یکن لی فیها معاون لا الله وحده. [2] .
2-... و الله ما قلعت باب خیبر و رمیت به خلف ظهری اربعین ذراعا بقوه جسدیه و لاحرکه عذائیه، لکنی ایدت بقوه ملکوتیه و نفس بنور ربها مضیئه. [3] .