(مسلمانان پیوسته در مکه زیر آزار و شکنجه بودند. آنان از ابتدای ترین چیزها، حتی امنیت محروم بودند. پس از گذشت سالیان و پایداری آنان) دستور مهاجرت از مکه به رسول خدا(ص) صادر گشت و مدتی بعد نیز مسلمانان از طرف خدا رخصت یافتند تا با مشرکان به مقابله و پیکار پردازند.
(روش پیامبر خدا(ص) در جنگها چنین بود که) چون نبرد سخت می‌شد و میدان رزم،هماورد می‌طلبید، او اهل بیت و خویشان خود را جلو می‌انداخت و آنها را در برابر دشمنت به صف می‌کرد و دیگر یاران خود را در پناه آنان، در برابر سوزش پیکانها و تیزی شمشیرها محافظت و حمایت می‌نمود.
عبیده در جنگ بدر و حمزه در جنگ احد و جعفر و زید در جنگ موته کشته شدند. و کسی که اگر می‌خواستم، نامش را ذکر می‌کردم، بارها آرزومند شهادت در راه خدا بود، همچون شهادتی که ایشان در رکاب پیامبر خدا (ص) پذیرا گشتند و بدان نایل آمدند. اما مهلت آنان زودتر فرا رسید و مرگ این یکی (مقصود وجود مبارک خودشان است) به تاءخیر افتاد. خدا ایشان را غریق لطف و احسان خویش کرد و به سبب اعمال شایسته، که از پیش فرستادند؛ بر آنان منت نهاد.من هرگز نشنیدم و ندیدم که در میان یاران پیامبر کسی باشد که خدا را در فرمانبرداری از پیامبر نیک خواهتر، و پیامبرش را در فرمانبرداری از خدا گوش به فرمانتر و در محنت و سختی به هنگام شدت و خطر، بردبارتر از کسانی باشد که نامشان را برایت ذکر کردم....
قال علی (ع):... ثم امر الله تعالی رسوله بالهجره و اذن له بعد ذلک فی قتال المشرکین فکان اذا احمر الباس و دعیت نزال اقام اهل بیته فاستقدموا فوقی اصحابه بهم حد الاسنه و السیوف فقتل عبیده یوم بدر و حمزه یوم احد و جعفر و زید یوم موته و اراد من لو شئت ذکرت اسمه مثل الذی ارادوا من الشهاده مع النبی غیر مره الا ان اجالهم عجلت و منیته اخرت. و الله ولی الاحسان الیهم و المنه علیهم بما قد اسلفوا من الصالحات فما سمعت باحد و لارایته هم انصح لله فی طاعه رسوله و لالطوع لنبیه فی طاعه ربه و لااصبر علی اللاوا و الضرا حین الباس و مواطن المکروه مع النبی من هولا النفر الذین سمیت لک.... [1] .