منادی خوارج فریاد کشید،
آیا کسی از شما مشتاق رفتن به بهشت نیست؟
و در پی آن، همه خوارج یکجا فریاد بر آوردند:
پیش به سوی بهشت.
و بر سپاه امیرالمؤمنین علیه السلام حمله‌ور شدند و مردی را از سپاه امام شهید کردند.
امام علیه السلام با مشاهده آن یورش کورکورانه، فرمود:
اللَّه اکبر، الان دیگر قتال با آنها حلال است.
پس فرمان جنگ داد.
در آن هنگام بسیاری از فریب خوردگان با یاری وجدان خودشان چشم باز کرده و به خطای خود پِی بردند و فریاد زدند:
التّوبه، التّوبه یا امیرالمؤمنین
امام علیه السلام فوراً دستور داد، پرچم امان بوسیله ابوایوب انصاری در جای مخصوصی نصب گردد تا پشیمان شده‌ها به لشگر امام بپیوندند که دو هزار نفر مأمور محافظت از آن منطقه گردیدند.
و از جانب آنحضرت ندا دادند که:
هرکسی از خوارج توبه کند و در زیر این پرچم پناه آورد در امان است.
و هر کسی به شهر داخل شود و یا از این جمع جدا شود و به جانب مداین و یا کوفه حرکت کند در امان است.
ما پس از آنکه قاتلان برادران خود را کشتیم، نیازی به ریختن خون شما نداریم. [1] .
در این حال «فروة بن نوفل اشجعی» صدا زد و گفت:
به خدا، سوگند من نمی‌دانم ما برای چه با امام علی علیه السلام در ستیزیم، من صلاح می‌بینم که از این جنگ منصرف شوم تا زمانیکه بر حقیقت کار آگاه گردم و آنگاه یا به جنگ او برخیزم و یا در متابعت او کمر طاعت بندم.
در اینحال او را دیدند که با پانصد سوار از کارزار کنار رفت.
و عدّه‌ای دیگر از صف‌های خوارج جدا شده به سوی کوفه شتافتند
و طایفه‌ای به شهر مدائن داخل شدند.
و پشیمان شده‌ها دسته دسته متفرّق شدند تا از دوازده هزار نفر لشگر خوارج، چهار هزار نفر باقی ماند. [2] .
(به روایت طبری تعداد دوهزار و هشتصد نفر با عبداللَّه بن وقب باقی مانده بودند.)
بدین ترتیب بیش از هشت هزار نفر در حالی که عَرَق شَرم از پیشانی آنها می‌چکید، به زیر پرچم ولایت اسلام در آمدند.
امام علی علیه السلام به آنها دستور داد در کنار میدان قرار گیرند و هیچکدام از آنها حق شرکت در جنگ را ندارند.
بقیه افراد خوارج که چهارهزار نفر یا کمتر بودند در شک و تردید لغزیدند و تسلیم جهل و عناد و لجاجت خود شدند و با «عبداللَّه بن وهب راسبی» و «حرقوص بن زهر» بر گمراهی خود اصرار ورزیدند، [3] که جنگ آغاز شد.
پس از آغاز نبرد، «عبداللَّه بن وهب» از روی شقاوت و دشمنی امام را به مبارزه فرا خواند. [4] .
در آن حال امام علیه السلام قدم به صحنه کارزار گذاشت و با ضربت ذوالفقار او را به جهنّم فرستاد.
و در تداوم نبرد در ظرف مدّتی کمتر از یک ساعت، تمامی خوارج به استثنای نُه نفر (که فرار کرده بودند) به دست مبارزان اسلام به هلاکت رسیدند. [5] .