ابن شهر آشوب در کتاب «مناقب» از «اصبغ بن نباته» روایت کرده که:
پنج نفر را نزد خلیفه دوم آوردند که زنا کرده بودند خلیفه دوم امر کرد که:
بر آنها حدّ شرعی زنا را بزنند.
امیرالمؤمنین علیه السلام حاضر بود و فرمود:
ای عمر، حکم خداوند درباره اینها یکسان نیست.
خلیفه دوم گفت:
شما درباره اینها حکم کن و حدّ آنان را خود جاری ساز.
پس حضرت؛
یکی را پیش آورد و گردن زد،
و یکی را رَجم کرد،
و به یکی حدّ تمام زد، (صد تازیانه)
و به یکی نصف حدّ جاری کرد، (پنجاه تازیانه)
و یکی را تعزیر و تأدیب نمود.
خلیفه دوم و مردم در شگفت ماندند.
خلیفه دوم پرسید:
یا اباالحسن پنج نفر یک جنایت را انجام دادند، چرا شما پنج حکم مخالف با یکدیگر بر آنها اجرا کردی.
حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:
آری، امّا اوّلی مردی بود ذمّی و از ذمّه خود بیرون آمد (و به زن مسلمانی تجاوز کرد) او را حدی جز شمشیر نبود،
و دومی مردی زن دار بود که زنا کرد، او را رجم کردیم،
سومی زن نداشت و زنا کرد، او را حدّ تمام زدیم، (یکصد تازیانه است)
و امّا چهارمی برده بود و زنا کرد، او را نصف حدِّ تمام زدیم،
و امّا پنجمی مردی دیوانه بود که ناچار او را تعزیر کردیم. (یعنی چند تازیانه برای ادب زدیم). [1] .