امام علی علیه السلام در ساده زیستی یک الگوی کامل بود، کار می‌کرد وزندگی را با کار روزانه اداره می‌فرمود، مشک آب درماندگان راه را بر دوش می‌کشید.
درخت می‌کاشت، با دلوِ آب، باغ دیگران را آبیاری می‌کرد و مُزد می‌گرفت.
هیزم جمع می‌کرد و در بازگشت به منزل پُشته هیزم را بر دوش می‌کشید، تا با آن تنور را برای پختن نان آماده کنند.
در کار خانه کمک می‌کرد.
خانه را جاروب می‌زد، هر کس به حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام نزدیک می‌گشت، می‌فهمید که دور از هرگونه خود بزرگ بینی، چون دیگر اقشار جامعه، بلکه همچون محرومین زندگی می کند. [1] .