می‌دانیم که اهل بیت (خاندان پیامبر)- علیهم السلام- در ناز و نعمت نمی‌زیستند بلکه پیوسته با شمشیر و زهر و آوارگی و تهمت و زندان و تبعید سر و کار داشتند.
این همان «خیر» ی بود که از آن برخوردار بودند... و در دعا از خداوند می‌خواهیم که ما را نیز از این نعمت بهره‌ور کند، و می‌گوئیم: «پروردگارا، ما را از نیکوئی‌هائی که به محمد (ص) و خاندانش ارزانی داشتی برخوردار ساز، و از بدیهائی که محمد (ص) و خاندانش ارزانی داشتی برخوردار ساز، و از بدیهائی که محمد (ص) و خاندانش را در امان داشتی، دور گردان...»
اما «شر» ی که خداوند از آنان دور ساخته، همانا «شر» خمودگی و خواری و هوسرانی و بی‌اعتنائی به مشکلات محرومان و ستمدیدگان بود.
امتیاز اساسی اهل بیت عبارت بود از: جهاد!
مولا علی (ع) در یکی از دعاهای خویش می‌گوید:
اللهم... صلواتک علی محمد عبدک و نبیک و خیرتک و صفیک، ای منیعه لم تهدمها دعوته، و ای فضیله لم تنلها عترته، جعلتهم خیر ائمه للناس یامرون بالمعروف و ینهون عن المنکر، و یجاهدون فی سبیلک،...
«خداوندا... بر محمد (ص)، بنده و پیامبر و دوست برگزیده‌ات درود فرست که دعوت او بر هر دشواری فائق آمد و خاندان او به هر فضیلتی آراسته شد. آنان را بهترین پیشوایان مردم قرار دادی که امر به معروف و نهی از منکر را به جای می‌آورند، در راه تو جهاد می‌کنند و دین تو را تبلیغ می‌کنند. در راه تو از جان خویشتن گذشته‌اند، مویشان ژولیده و چهره‌هایشان خاک آلود گردیده است. زمین از پاکی آنان به وجد آمده بر آن است که آنان را در برگیرد و فضیلت آنان را بر همه‌ی ساکنانش بگستراند.
خداوندا! تو محمد (ص) و خاندان او (ع) را از همه فضایل برخوردار ساخته‌ای.» [1] .